Ik ben een groot fan van gerechten zoals dit. Men kiepert alles wat (voordat het pootjes krijgt) echt op moet, in een pan. Wat bouillon erbij, beetje op smaak brengen met kruiden et voilà! Het idee voor deze vispannetjes ontstond op bovenstaand omschreven manier en ik kan niet anders zeggen dan dat het een succes was. Gamba's, zalm, zoete aardappel, wortel en prei in een saus van witte wijn*, visbouillon en crème fraîche op smaak gebracht met dragon, dille en laurier.

Ik ben absoluut geen fan van de oer-Hollandse kost. Nooit geweest ook. De enige stamppot die ik als kind kon waarderen, was de stamppot met spekjes en rauwe andijvie van mijn moeder. Na wat experimenteren (met wisselende resultaten) in mijn eigen keuken, kwam ik erachter dat ik veel stamppotten met wat aanpassingen wel lekker vindt. Zo is komijn bijvoorbeeld super lekker door de hutspot. Deze zuurkool heb ik met wat knoflook, tijm en chilipepers een Italiaanse twist gegeven. En door de zuurkool in room te stoven, krijgt hij een veel zachtere (en voor mij dus aangenamere) smaak. 

In het kader van 'wie wat bewaart, heeft wat' aten wij onlangs deze spicy pasta met uit de vriezer opgeduikelde pijlstaartinktvisjes. Het schoonmaken van de inktvisjes is even een minder prettig (lees: ronduit smerig) werkje, maar de rest van het recept is een eitje. De toevoeging van harissa geeft het gerecht aardig wat pit. Harissa is een Noord-Afrikaanse mix van specerijen (met o.a. pepers, komijn, koriander en knoflook). Harissa is zowel als pasta en in een droge poedervorm te verkrijgen. Mocht je niet van pittig houden, dan kun je de harissa ook goed vervangen door (gerookt) paprikapoeder.  

Met opgetrokken neus vertelde één van mijn leerlingen mij pas dat zij snotlof  zo ongeveer de meest vieze groente ter wereld vond. En inderdaad, wanneer je kinderen vraagt wat zij niet lusten, wordt witlof vaak in één adem genoemd met spruitjes of boerenkool. Maar in tegenstelling tot mijn leeftijdsgenootjes was ik als kind wèl dol op witlof. Tot snot gekookt, rauw verwerkt in een salade of -mijn persoonlijke favoriet- met ham en kaas uit de oven. Waar mijn moeder vroeger achterham en geraspte kaas gebruikte, heb ik voor dit recept gekozen voor prosciutto en een bechamelsaus met gorgonzola. 

Ik denk dat het inmiddels wel duidelijk is dat ik een groot liefhebber van risotto ben. Ik vind het altijd leuk om te maken (al dat roeren werkt namelijk heel rustgevend) en je kunt er oneindig mee variëren. De combinatie met pompoen en geitenkaas at ik voor het eerst bij mijn schoonzus. Die roept altijd dat ze niet kan koken en schotelt ons vervolgens allerlei heerlijke gerechten voor. Zoals deze risotto. Het receptje had zij op haar beurt weer uit de Allerhande. Ik heb er het één en ander in aangepast. Niet omdat ik het beter denk te kunnen dan de dames en heren receptenbedenkers bij de Allerhande hoor. Ik had niet alle ingrediënten in huis en heb ze vervangen door andere. Andijvie bleek een prima vervanger voor rucola te zijn. Ik gok dat dit zomaar eens het enige recept (ter wereld) kan zijn waarin risotto gecombineerd wordt met andijvie. 

Eén van de voordelen van het hebben van een eigen foodblog is dat het eigenlijk gewoon een database voor mijn eigen recepten is. Zodat ik nooit meer hoef te denken 'Wat was nou toch ook alweer het recept van dat ene gerecht wat toen en toen zo lekker was?'. Ik kook echter ook heel vaak recepten van anderen en die kan ik toch moeilijk onder mijn eigen naam op mijn website knallen. Ik heb het in dit geval toch gedaan, uiteraard met bronvermelding. En de aanpassingen van mijzelf erbij. Want het zou toch zonde zijn wanneer ik deze buitengewoon lekkere linzendahl met spinazie en paneer weer zou vergeten. Dit is nou echt wat je noemt een bordje comfortfood. Het originele recept komt uit het Delicious magazine (11-2018). Lekker, makkelijk en super snel klaar! 

Ja hoor, dit is er weer één in de categorie: 'Wat ligt er nog in de koelkast en wat zal ik daar eens mee maken?'. Ik kan me herinneren dat er ooit een televisieprogramma bestond rondom dat thema. 'Nix in the fridge' heette dat geloof ik. Dan belde één of andere televisiekok bij nietsvermoedende burgers aan om daar ongevraagd de koelkast open te trekken. Van dat wat ie daarin aantrof probeerde hij dan iets lekkers te maken. Dat lijkt mij ook wel wat. Gewoon een beetje in andermans koelkasten snuffelen en een maaltijd bij elkaar improviseren.  

Mocht je binnenkort nog in bikini moeten (en je zou die ene vetrol boven je broekje voor die tijd nog kwijt willen), dan raad ik je aan om dit gerecht even aan je voorbij te laten gaan. Maar schrik je nou niet terug van een lekkere hoeveelheid room, boter en kaas, dan kan ik je deze ovenschotel met pasta, bloemkool en kaassaus van harte aanbevelen. Ook wanneer je niet zo van bloemkool houdt. Daar proef je namelijk weinig meer van, haha. 

Mijn lekkerste gerechten ontstaan meestal zonder vooropgezet plan. Ik bekijk welke ingrediënten ik nog in huis heb, wat daarvan het eerste op moet en waarmee ik dit kan combineren. Deze prachtige rode appeltjes kreeg ik van mijn vrienden van de Albert Heijn om uit te proberen. Hoewel ze een heerlijke zoet-zure smaak hebben, vind ik ze een tikkie melig van structuur (sponzig zelfs bijna). Dat maakt dat ik ze niet zo lekker vind om zo uit het vuistje te eten. Gelukkig zijn ze wel heel geschikt voor een warme bereiding in appelmoes, taart of in dit geval, een ovenschotel. 

Wij eten bijna wekelijks wel een keer risotto. Enerzijds omdat het zo lekker rustgevend is om te maken (yoga is zó 2017) en anderzijds omdat je er eindeloos mee kunt variëren en het eigenlijk altijd lekker is. Deze vegetarische versie heeft een heerlijk fris-zoete smaak. Doet het uitstekend in combinatie met een glas witte wijn. Bij voorkeur te nuttigen op een zwoele zomeravond in goed gezelschap. 

Zeg je herfst, dan zeg je pompoenen. En vallende bladeren, kastanjes, paddenstoelen, regen, grauwe luchten en eekhoorntjes, maar dat terzijde. Ik kreeg deze pompoen van de moeder van één van mijn leerlingen met de mededeling dat ik 'm als spaghetti kon gebruiken. Deze pompoen dankt zijn naam dan ook aan de spaghetti-achtige slierten die ontstaan na bereiding. Om in het thema te blijven heb ik 'm gevuld met kastanjechampignons en eekhoorntjesbrood.

Wij eten hier thuis eigenlijk nooit hartige taarten (of quiche, geen idee wat het verschil is eigenlijk). Dat komt deels omdat mijn lief er niet zo van houdt. Hij gruwelt van de zompige structuur die hartige taarten met een vulling op basis van ei vaak hebben. Daarnaast loop ik er zelf tegenaan dat de bodem vaak te nat blijft. Genoeg uitdagingen dus om het nogmaals te proberen. Het idee voor deze vijgentaart komt van die leuke Boor van Domaine Malpas kookt. Ik heb wel het één en ander aan het originele recept aangepast. Net zo lekker.