Als kind was ik dol op de kip kerrie die mijn moeder maakte. Maar in de loop der jaren ben ik dat op de één of andere manier vergeten en at ik het eigenlijk nooit meer. Totdat ik eraan herinnerd werd door een recept wat ik tegenkwam in het nieuwe kookboek van Charlotte de Jong. Met de herinnering aan de kip kerrie van mijn moeder in mijn achterhoofd ontstond dit super makkelijke, maar zeer smaakvolle recept voor kip kerrie. Met kip en kerrie (haha) en heel veel extra groenten. Een beetje van mezelf, een beetje van Charlotte en een beetje van Maggie. Dat laatste was vroeger een veelgemaakt grapje bij ons thuis. Dan zette mijn moeder het eten op tafel vergezeld van de woorden 'een beetje van mezelf en een beetje van Maggie'. Omdat ze Magda heet. Wij vonden dat vroeger heel grappig. En stiekem nog steeds eigenlijk :-)

Mosselen. You love them or you hate them. En als foodblogger met Scheveningse roots zou ik natuurlijk alle soorten vis, schelp- en schaaldieren verrukkelijk moeten vinden. En dat vind ik ook. Op mosselen na dan. Ik vond ze niet vies, maar ook niet echt super lekker. Ik vond ze gewoon mwoah. Als kind stonden er bij ons regelmatig mosselen op tafel. Op klassieke wijze klaargemaakt. Met witte wijn, mosselkruiden en wat fijngesneden groenten. Ik at er dan een stuk of vijf waarna ik over ging op stokbrood met ladingen van mijn moeders zelfgemaakte knoflooksaus (nog steeds de lekkerste knoflooksaus ooit, maar dat terzijde). 

Op de één of andere manier vind ik spaghetti met balletjes echt 'kindereten'. Ik had het dan ook nog nooit gemaakt (want...geen kinderen), maar dat bleek dus een gemiste kans. Echt mensen, het is een vreselijke misvatting dat spaghetti met balletjes alleen voor kinderen bedoeld is. Oké, ik maakte het omdat mijn neefje en nichtje kwamen logeren, maar wij hebben er nèt zo van gesmuld als onze twee kleine logeetjes. 

Yep. Ik ben een risotto-lover en ik schaam me er niet voor. Risotto is namelijk super lekker en, in tegenstelling tot wat veel mensen schijnen te denken, super makkelijk om te maken. Liefde, aandacht en geduld...dat zijn eigenlijk de 3 belangrijkste componenten waar het gaat om het maken van een perfecte risotto. En wijn. Laten we vooral de wijn niet vergeten. 

Is het nou lasagna of lasagne? Ik had werkelijk geen idee. Op (Nederlandse) menukaarten kom je beide versies tegen. Een nader onderzoekje (bedankt Debbie, Denis en Pauline) leerde mij echter dat één enkel pastablad in Italië wordt aangeduid met lasagna. Het meervoud daarvan is lasagne. En aangezien je nooit maar één pastablad gebruikt, wordt het gerecht lasagne genoemd. In Italië overigens officieel 'lasagne al forno' (bladen uit de oven). Weer een misvatting uit de wereld geholpen. Deze versie is super makkelijk en weer eens wat anders met zalm, spinazie, courgette, pesto (uit een potje) en bechamelsaus (niet uit een potje).

Dit recept heeft geen lange introductie nodig. Het is gewoon een kneiterlekker* gerechtje voor op een koude winterdag. Alhoewel de Spaanse smaken het vast ook prima zouden doen op een warme zomeravond. Slecht verhaal weer dit. Doet een beetje afbreuk aan dit o zo lekkere stoofpotje. Wat ook nog eens super makkelijk te maken is èn binnen 20 minuten op tafel staat.  

Dat wat er 's avonds bij ons op tafel staat, is vaak afhankelijk van wat ik nog op voorraad heb (en tevens op moet, voordat het op eigen pootjes de koelkast uit loopt). Mijn vondsten leveren op Google meestal wel een lekker gerechtje (of de inspiratie daarvoor) op. Zo opperde 's werelds meest bekende zoekmachine dat ik  van mijn ietwat verrimpelde aubergine en het nog nèt niet over de datum zijnde vegetarische gehakt een lekkere moussaka kon maken. Nu had ik daar niet zo'n trek in, maar ik kon me herinneren dat Ilona van het foodblog Worstenbrood en Wijn nog een andere heerlijke Griekse ovenschotel op haar website had staan: Pastitsio. Daar had ik eerder nog nooit van gehoord, maar Wikipedia leerde mij dat het hier gaat om een Grieks ovengerecht dat in laagjes is opgebouwd en op lasagne lijkt.Voor het origineel wordt een holle (buisjes)pasta gebruikt, maar die had ik niet en ik vond dit wel een leuke variant. Daarbij schep je de saus officieel op de pasta, maar ik vind het veel lekkerder om de boel lekker door elkaar te scheppen. Pastitsio op Mandy's eigenwijze wijze dus.

Ik kwam er van de week dus achter dat ik geen enkel kerstrecept op mijn blog heb staan. Echt, niet één. En dat maakt mij tot de allerneppigste (ja, dat is een woord) foodblogger uit foodbloggersland. Want een beetje blogger begint zo tegen Pasen al met de voorbereidingen voor het jaarlijkse eetfestijn. Recepten ontwikkelen, testkoken, fotograferen...En daar gaat het bij mij dus een beetje mis. Ik bedenk meestal pas zo tegen 24 december wat ik wil gaan koken en doe daar soms zelfs op kerstochtend pas de boodschappen voor. Testkoken is iets wat ik me wel altijd voorneem (zo tegen Pasen), maar waar in de praktijk bijna nooit iets van terecht komt. Gelukkig lukt het meeste wel zo ongeveer zoals ik dat van tevoren bedacht had. En soms ook niet. Maar ik ga mijn leven beteren. Dit jaar gaan we gourmetten!

Wanneer ik de kinderen uit mijn klas vraag wat zij niet lusten, wordt witlof vaak in één adem genoemd met boerenkool of spruitjes. Maar in tegenstelling tot mijn leeftijdsgenootjes was ik als kind wèl dol op witlof. Tot snot gekookt, rauw verwerkt in een salade of -mijn persoonlijke favoriet- met ham en kaas uit de oven. Maar dat geklooi met die hete witlof waar je dan ham omheen moet wikkelen, weerhield mij er vaak van om het te maken. Voor dit recept heb ik er daarom voor gekozen om de blaadjes witlof samen met de ham eerst te roerbakken en het vervolgens onder de noemer rustiek in de ovenschaal te strooien. En waar mijn moeder vroeger achterham en geraspte kaas gebruikte, heb ik voor dit recept gekozen voor gerookte rauwe ham en brie. Super lekker (al zeg ik het zelf). 

Tijdens onze roadtrip van afgelopen zomer door voornamelijk Frankrijk hebben we (uiteraard) heerlijk Frans gegeten. Van confit de canard tot Franse uiensoep of bouillabaisse. En altijd met een crème brûlée na, want ... nou ja, dat hoef ik natuurlijk helemaal niet uit te leggen.Wat deze lasagne dan met die Franse keuken te maken heeft? Precies niks natuurlijk, maar we aten 'm wel tijdens onze vakantie in Frankrijk. De lekkerste lasagne ooit. Mocht je ooit in Eguisheim komen, dan kan ik je restaurant "I Soliti Ignoti" van harte aanbevelen (wel ff reserveren). Echte Italianen (en da's ook direct de enige taal die het echtpaar spreekt, de rest moet je met handen en voeten doen) met echt Italiaans eten. Zonder poespas of torenhoge toeristenprijzen.

Met trots presenteer ik jullie: de zomer op een bord! Een heerlijk licht gerechtje dat binnen een kwartiertje op tafel staat. Ik vind het altijd super fijn om na een lange werkdag snel iets lekkers te maken en dat dan in de laatste zonnestralen van die dag op te eten. Een wijntje erbij. En dan gewoon volmaakt gelukkig zijn. Zo moeilijk is het allemaal niet. Dit gerechtje met spaghetti van courgette (ook wel courgetti genoemd), tonijn, citroen en basilicum ook niet overigens. Een kind kan de was doen. 

Oké, ik zal toegeven dat ik deze bolcourgettes puur gekocht heb om hun schattige voorkomen. Het is er natuurlijk ook het seizoen nog niet echt voor, maar eigenwijs als ik ben, heb ik ze gewoon gekocht. En er een buitengewoon lekker gerechtje mee gemaakt. Gevuld met orzo, garnalen, dille en dragon. Ik zit momenteel in een dragonperiode merk ik. Zó lekker!