Is het nou lasagna of lasagne? Ik had werkelijk geen idee. Op (Nederlandse) menukaarten kom je beide versies tegen. Een nader onderzoekje (bedankt Debbie, Denis en Pauline) leerde mij echter dat één enkel pastablad in Italië wordt aangeduid met lasagna. Het meervoud daarvan is lasagne. En aangezien je nooit maar één pastablad gebruikt, wordt het gerecht lasagne genoemd. In Italië overigens officieel 'lasagne al forno' (bladen uit de oven). Weer een misvatting uit de wereld geholpen. Deze versie is super makkelijk en weer eens wat anders met zalm, spinazie, courgette, pesto (uit een potje) en bechamelsaus (niet uit een potje).

Dit recept heeft geen lange introductie nodig. Het is gewoon een kneiterlekker* gerechtje voor op een koude winterdag. Alhoewel de Spaanse smaken het vast ook prima zouden doen op een warme zomeravond. Slecht verhaal weer dit. Doet een beetje afbreuk aan dit o zo lekkere stoofpotje. Wat ook nog eens super makkelijk te maken is èn binnen 20 minuten op tafel staat.  

Dat wat er 's avonds bij ons op tafel staat, is vaak afhankelijk van wat ik nog op voorraad heb (en tevens op moet, voordat het op eigen pootjes de koelkast uit loopt). Mijn vondsten leveren op Google meestal wel een lekker gerechtje (of de inspiratie daarvoor) op. Zo opperde 's werelds meest bekende zoekmachine dat ik  van mijn ietwat verrimpelde aubergine en het nog nèt niet over de datum zijnde vegetarische gehakt een lekkere moussaka kon maken. Nu had ik daar niet zo'n trek in, maar ik kon me herinneren dat Ilona van het foodblog Worstenbrood en Wijn nog een andere heerlijke Griekse ovenschotel op haar website had staan: Pastitsio. Daar had ik eerder nog nooit van gehoord, maar Wikipedia leerde mij dat het hier gaat om een Grieks ovengerecht dat in laagjes is opgebouwd en op lasagne lijkt.Voor het origineel wordt een holle (buisjes)pasta gebruikt, maar die had ik niet en ik vond dit wel een leuke variant. Daarbij schep je de saus officieel op de pasta, maar ik vind het veel lekkerder om de boel lekker door elkaar te scheppen. Pastitsio op Mandy's eigenwijze wijze dus.

Ik kwam er van de week dus achter dat ik geen enkel kerstrecept op mijn blog heb staan. Echt, niet één. En dat maakt mij tot de allerneppigste (ja, dat is een woord) foodblogger uit foodbloggersland. Want een beetje blogger begint zo tegen Pasen al met de voorbereidingen voor het jaarlijkse eetfestijn. Recepten ontwikkelen, testkoken, fotograferen...En daar gaat het bij mij dus een beetje mis. Ik bedenk meestal pas zo tegen 24 december wat ik wil gaan koken en doe daar soms zelfs op kerstochtend pas de boodschappen voor. Testkoken is iets wat ik me wel altijd voorneem (zo tegen Pasen), maar waar in de praktijk bijna nooit iets van terecht komt. Gelukkig lukt het meeste wel zo ongeveer zoals ik dat van tevoren bedacht had. En soms ook niet. Maar ik ga mijn leven beteren. Dit jaar gaan we gourmetten!

Wanneer ik de kinderen uit mijn klas vraag wat zij niet lusten, wordt witlof vaak in één adem genoemd met boerenkool of spruitjes. Maar in tegenstelling tot mijn leeftijdsgenootjes was ik als kind wèl dol op witlof. Tot snot gekookt, rauw verwerkt in een salade of -mijn persoonlijke favoriet- met ham en kaas uit de oven. Maar dat geklooi met die hete witlof waar je dan ham omheen moet wikkelen, weerhield mij er vaak van om het te maken. Voor dit recept heb ik er daarom voor gekozen om de blaadjes witlof samen met de ham eerst te roerbakken en het vervolgens onder de noemer rustiek in de ovenschaal te strooien. En waar mijn moeder vroeger achterham en geraspte kaas gebruikte, heb ik voor dit recept gekozen voor gerookte rauwe ham en brie. Super lekker (al zeg ik het zelf). 

Tijdens onze roadtrip van afgelopen zomer door voornamelijk Frankrijk hebben we (uiteraard) heerlijk Frans gegeten. Van confit de canard tot Franse uiensoep of bouillabaisse. En altijd met een crème brûlée na, want ... nou ja, dat hoef ik natuurlijk helemaal niet uit te leggen.Wat deze lasagne dan met die Franse keuken te maken heeft? Precies niks natuurlijk, maar we aten 'm wel tijdens onze vakantie in Frankrijk. De lekkerste lasagne ooit. Mocht je ooit in Eguisheim komen, dan kan ik je restaurant "I Soliti Ignoti" van harte aanbevelen (wel ff reserveren). Echte Italianen (en da's ook direct de enige taal die het echtpaar spreekt, de rest moet je met handen en voeten doen) met echt Italiaans eten. Zonder poespas of torenhoge toeristenprijzen.

Met trots presenteer ik jullie: de zomer op een bord! Een heerlijk licht gerechtje dat binnen een kwartiertje op tafel staat. Ik vind het altijd super fijn om na een lange werkdag snel iets lekkers te maken en dat dan in de laatste zonnestralen van die dag op te eten. Een wijntje erbij. En dan gewoon volmaakt gelukkig zijn. Zo moeilijk is het allemaal niet. Dit gerechtje met spaghetti van courgette (ook wel courgetti genoemd), tonijn, citroen en basilicum ook niet overigens. Een kind kan de was doen. 

Oké, ik zal toegeven dat ik deze bolcourgettes puur gekocht heb om hun schattige voorkomen. Het is er natuurlijk ook het seizoen nog niet echt voor, maar eigenwijs als ik ben, heb ik ze gewoon gekocht. En er een buitengewoon lekker gerechtje mee gemaakt. Gevuld met orzo, garnalen, dille en dragon. Ik zit momenteel in een dragonperiode merk ik. Zó lekker! 

Dit is nu echt een gerecht in de categorie 'kleine moeite, groots effect!'. Door de vis te laten garen in een soort zoutoventje, wordt hij extra mals en sappig. En als fijne bijkomstigheid kan het eigenlijk niet mis gaan op deze manier. Deze manier van bereiden is overigens alleen geschikt voor hele vissen. Dorade en zeebaars zijn hier uitermate geschikt voor. Ik serveerde er aardappeltjes en venkel uit de oven bij. Deze hebben dezelfde bereidingstijd en temperatuur nodig, dus eenmaal in de oven heb je er geen omkijken meer naar! De ooohhh's en de aaahhh's waren niet van de lucht toen ik de zoutkorst openbrak en er twee perfect bereidde vissen uit tevoorschijn kwamen.  

Soms heb je van die gerechten die bovenverwachting lekker zijn. Dat je eigenlijk maar wat aan het doen bent en dat het eindresultaat dan super lekker is. Dat was zeker het geval met deze ovenschotel van witlof, gehakt en aardappelpuree. Een kwestie van een beetje van dit, een beetje van dat en goed proeven tussendoor. De kruiden maken dat dit gerecht nèt even anders dan anders is.  Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden. Bij ons komt het zeker vaker op tafel!

Met trots presenteer ik jullie: de lente op een bord! Een heerlijk licht gerechtje wat binnen een kwartiertje op tafel staat. Super fijn om na een lange werkdag snel iets lekkers te maken en dat dan in de laatste zonnestralen van die dag op te eten. Wijntje erbij. En dan gewoon volmaakt gelukkig zijn. Zo moeilijk is het niet. Dit gerechtje met spaghetti van courgette (ook wel courgetti genoemd), geroosterde tomaatjes, gerookte zalm en zeekraal ook niet overigens. Een kind kan de was doen.Mocht u zich afvragen wat die geinige rode bolletjes op het bord zijn, dat is dus ketchupkaviaar*. Van Heinz. En hoewel ik eerlijk gezegd niet zo'n liefhebber van ketchup ben, was ik hier wel gecharmeerd van. Heel lekker van smaak en ze spletsjen zo gezellig open wanneer je erop bijt.  

Wij gingen vroeger best vaak uit eten. En dan het liefst naar onze favoriete Italiaan in Delft. Daar wisten ze namelijk precies wat we wilden eten, dus dat was wel zo makkelijk. Mijn zus bestelde steevast een pizza Margherita, want die lustte verder niks. Mijn moeder wilde altijd de gamba's, maar dan met extra knoflook en zonder pepertjes (of iets anders zoals het precies niet op de kaart stond). Mijn vader ging dan òf voor een pizza piccante (extra pikant) òf voor de spaghetti alieolio (want zo schreef je dat in mijn beleving). En ik, ik vond vond alles lekker (en dat was als mollige puber dan ook precies een beetje mijn probleem). Maar om nog even op die spaghetti aglio olio e peperoncino terug te komen, inmiddels weet ik dat het geheim daarvan zit in het maken van een olie waarin je de knoflook en pepertjes verwarmt (i.p.v. bakt). Heerlijk pure smaken en super simpel! Wij aten er deze (eveneens heel makkelijke ) geroosterde aubergines bij.