Ik houd van eenpansgerechten. In een ovenschaal mag ook. Een AVG'tje (aardappels, vlees en groente) zul je hier daarom niet vaak aantreffen. Dat komt overigens ook omdat er altijd wel iets mis lijkt te gaan wanneer ik me waag aan het bakken van een goed stuk vlees. Wat er mis gaat dan? Laten we het erop houden dat niemand van een stukje schoenzool houdt en dat ik mijn gasten graag tevreden stel.
Deze risotto met rivierkreeftjes, tuinerwten en tomaten is weer een winnaar hoor! Een echte smaakbom en heel makkelijk om te maken! En snel klaar. Nou ja, binnen een half uur in elk geval. Als je snel snijdt tenminste. Want een goede risotto heeft sowieso 25 minuten nodig om lekker smeuïg te worden.
Dit recept is een super snelle variant op de Koreaanse bulgogi. En voor iedereen die nu denkt: "Bul-wat?", bulgogi is een in Korea populair gerecht waarbij gemarineerd rundvlees op de barbecue of hete grill wordt bereid. Je schept het vlees op een slablad en eet het vervolgens uit de hand.
Mijn recept voor Zalm met venkel, aardappel en Parmezaan is al heel lang één van de best bekeken recepten op mijn website. Maar om heel eerlijk te zeggen begreep ik nooit zo goed waarom deze ovenschotel met zalm en venkel het zo goed deed. Niet dat ik het zelf geen lekker recept vind, maar de beschrijving ervan was nou niet echt om heel enthousiast van te worden. En eerlijk gezegd kon ik hetzelfde zeggen van de foto's die ik erbij gemaakt had.
Yotam Ottolenghi... wie kent hem niet? Een ware kunstenaar als het om smaak aankomt. Ik leerde hem (nou ja, niet persoonlijk) kennen toen ik een aantal jaar geleden bij toeval in zijn restaurant Nopi in Londen terecht kwam en sindsdien ben ik verkocht. Ik heb inmiddels bijna al zijn kookboeken en er staat hier regelmatig één van zijn gerechten op tafel.
Oké, er is hier duidelijk iets flink misgegaan. Nou ja, dat valt reuze mee, maar ik ging voor een dramatische inleiding. Ik kwam net dus tot de ontdekking dat mijn 'altijd goed, lekker en gezond voor als je weinig tijd hebt-gerecht' nog helemaal niet op mijn website stond! En dat terwijl deze wokschotel van noodles met heel veel groenten en zalm (of garnalen) hier toch bijna elke week wel een keer op tafel staat.
Als kind was ik dol op de kip kerrie die mijn moeder maakte. Maar in de loop der jaren ben ik dat op de één of andere manier vergeten en at ik het eigenlijk nooit meer. Totdat ik eraan herinnerd werd door een recept wat ik tegenkwam in het nieuwe kookboek van Charlotte de Jong. Met de herinnering aan de kip kerrie van mijn moeder in mijn achterhoofd ontstond dit super makkelijke, maar zeer smaakvolle recept voor kip kerrie. Met kip en kerrie (haha) en heel veel extra groenten. Een beetje van mezelf, een beetje van Charlotte en een beetje van Maggie. Dat laatste was vroeger een veelgemaakt grapje bij ons thuis. Dan zette mijn moeder het eten op tafel vergezeld van de woorden 'een beetje van mezelf en een beetje van Maggie'. Omdat ze Magda heet. Wij vonden dat vroeger heel grappig. En stiekem nog steeds eigenlijk :-)
Mosselen. You love them or you hate them. En als foodblogger met Scheveningse roots zou ik natuurlijk alle soorten vis, schelp- en schaaldieren verrukkelijk moeten vinden. En dat vind ik ook. Op mosselen na dan. Ik vond ze niet vies, maar ook niet echt super lekker. Ik vond ze gewoon mwoah. Als kind stonden er bij ons regelmatig mosselen op tafel. Op klassieke wijze klaargemaakt. Met witte wijn, mosselkruiden en wat fijngesneden groenten. Ik at er dan een stuk of vijf waarna ik over ging op stokbrood met ladingen van mijn moeders zelfgemaakte knoflooksaus (nog steeds de lekkerste knoflooksaus ooit, maar dat terzijde).
Op de één of andere manier vind ik spaghetti met balletjes echt 'kindereten'. Ik had het dan ook nog nooit gemaakt (want...geen kinderen), maar dat bleek dus een gemiste kans. Echt mensen, het is een vreselijke misvatting dat spaghetti met balletjes alleen voor kinderen bedoeld is. Oké, ik maakte het omdat mijn neefje en nichtje kwamen logeren, maar wij hebben er nèt zo van gesmuld als onze twee kleine logeetjes.
Yep. Ik ben een risotto-lover en ik schaam me er niet voor. Risotto is namelijk super lekker en, in tegenstelling tot wat veel mensen schijnen te denken, super makkelijk om te maken. Liefde, aandacht en geduld...dat zijn eigenlijk de 3 belangrijkste componenten waar het gaat om het maken van een perfecte risotto. En wijn. Laten we vooral de wijn niet vergeten.
Is het nou lasagna of lasagne? Ik had werkelijk geen idee. Op (Nederlandse) menukaarten kom je beide versies tegen. Een nader onderzoekje (bedankt Debbie, Denis en Pauline) leerde mij echter dat één enkel pastablad in Italië wordt aangeduid met lasagna. Het meervoud daarvan is lasagne. En aangezien je nooit maar één pastablad gebruikt, wordt het gerecht lasagne genoemd. In Italië overigens officieel 'lasagne al forno' (bladen uit de oven). Weer een misvatting uit de wereld geholpen. Deze versie is super makkelijk en weer eens wat anders met zalm, spinazie, courgette, pesto (uit een potje) en bechamelsaus (niet uit een potje).
Dit recept heeft geen lange introductie nodig. Het is gewoon een kneiterlekker* gerechtje voor op een koude winterdag. Alhoewel de Spaanse smaken het vast ook prima zouden doen op een warme zomeravond. Slecht verhaal weer dit. Doet een beetje afbreuk aan dit o zo lekkere stoofpotje. Wat ook nog eens super makkelijk te maken is èn binnen 20 minuten op tafel staat.
Dat wat er 's avonds bij ons op tafel staat, is vaak afhankelijk van wat ik nog op voorraad heb (en tevens op moet, voordat het op eigen pootjes de koelkast uit loopt). Mijn vondsten leveren op Google meestal wel een lekker gerechtje (of de inspiratie daarvoor) op. Zo opperde 's werelds meest bekende zoekmachine dat ik van mijn ietwat verrimpelde aubergine en het nog nèt niet over de datum zijnde vegetarische gehakt een lekkere moussaka kon maken. Nu had ik daar niet zo'n trek in, maar ik kon me herinneren dat Ilona van het foodblog Worstenbrood en Wijn nog een andere heerlijke Griekse ovenschotel op haar website had staan: Pastitsio. Daar had ik eerder nog nooit van gehoord, maar Wikipedia leerde mij dat het hier gaat om een Grieks ovengerecht dat in laagjes is opgebouwd en op lasagne lijkt.Voor het origineel wordt een holle (buisjes)pasta gebruikt, maar die had ik niet en ik vond dit wel een leuke variant. Daarbij schep je de saus officieel op de pasta, maar ik vind het veel lekkerder om de boel lekker door elkaar te scheppen. Pastitsio op Mandy's eigenwijze wijze dus.
