Ik ben niet zo'n 'over-mezelf-prater'...nooit geweest ook. Ik ben meer het type 'krop-het-allemaal-maar-op-totdat-het-niet-meer-gaat'. Ik heb al meerdere malen de tip gekregen om dingen van me af te schrijven. Over leuke dingen (makkie), maar vooral over dingen die mij dwars zitten. Over mijn eigen 'struggles in life'. Over mijn ongewenste kinderloosheid. Over het feit dat ik twee keer* getrouwd ben. En even zo vaak ook weer gescheiden. Over de periodes dat het even niet zo lekker liep. Over keuzestress m.b.t. mijn werk (wat wil ik nou eigenlijk?). Over het eeuwige gejojo met mijn gewicht.
Waarom ik dit soort dingen in hemelsnaam met het ganse wereld-wijde-web zou willen delen? Tja, dat vraag ik me ook af. Misschien gewoon omdat het wel lekker typt, zo op mijn vertrouwde website. Of omdat die categorie 'and more...' er niet voor niets is. Of misschien wel omdat ik deze dingen dan niet meer hardop hoef te vertellen.
Enne, een kleine tip mijnerzijds: je hoeft het niet te lezen hè? Als je daar geen zin in hebt, klik je lekker door. Even goede vrienden....
Sinds 14-10-2010 staat de teller op drie keer. Getrouwd dus. En dat gaan we vooral zo houden :-)
Botox als remedie tegen migraine, helpt dat? In mijn zoektocht naar een oplossing tegen mijn migraine, stuitte ik meerdere keren op de optie 'Botox'. Ik las er artikelen over en sprak mensen die er reuzeveel baat bij hadden. Ik was benieuwd of dit ook voor mij zou gelden en maakte een afspraak bij Velthuis kliniek. In dit artikel deel ik mijn twijfels, vooroordelen & overwegingen én hoop ik antwoord te kunnen geven op de vraag: Botox tegen migraine, helpt dat?
Migraine sucks. Big time. En ik kan het weten, want ik heb er al ruim 20 jaar last van. In dit artikel vertel ik jullie over mijn ervaringen en mijn weg naar een migrainevrij leven (spoileralert: da's nog niet gelukt).
In dit artikel deel ik mijn ervaringen over de onder- en bovenooglidcorrectie die ik bij de Velthuis kliniek in Rotterdam ondergaan heb. Ik vertel waarom ik hier na lang twijfelen tóch voor gekozen heb, wat eraan vooraf is gegaan, hoe de ingreep mij bevallen is en, niet geheel onbelangrijk, of ik blij ben met het eindresultaat.
Twee dingen wist ik zeker toen ik nog een kleine Mandy (zonder More) was. Later als ik groot was, zou ik moeder worden. En leeuwentemster. Dat leek me destijds ook fantastisch. Die laatste droom heb ik redelijk snel laten varen, maar dat mijn eerste en tevens grootste wens nooit in vervulling zou gaan, had ik destijds niet kunnen bedenken.
"Eindelijk iets gaan doen met dat wat ik al zolang wil", dat is wat ik een jaar geleden zei toen ik met mijn foodblog begon. Maar waarom? Ik ben namelijk echt niet de beste kok of fotograaf. En er is aan mij ook geen groot schrijver verloren gegaan doordat ik hier niet mijn beroep van heb gemaakt. Dat maakt ook helemaal niet uit, want ik doe wat ik doe omdat ik dat leuk vind.
