Ken je dat? Dat je er tijdens het schoonmaken van je keukenkastjes achter komt dat je nog bleek te beschikken over 6 pakken spaghetti, pannenkoekmeel en/ of rijst. En allerlei potjes, blikjes en kruiden die al honderd jaar over de datum zijn. Niet? Nou ik wel hoor. Zo kwam ik tijdens mijn laatste bui van opruimwoede twee zakken rijstmeel tegen. Geen idee waarom ik die ooit gekocht heb of wat ik er überhaupt mee kon. Een oproepje onder mijn collegafoodbloggers op Instagram leerde mij dat rijstmeel vooral gebruikt wordt in de Aziatische keuken. Voornamelijk in taarten en desserts, maar ik kreeg ook genoeg suggesties voor hartige gerechten op basis van rijstmeel. Zoals bijvoorbeeld Bánh xèo. Schaam je vooral niet, daar had ik ook nog nooit van gehoord.

Wanneer wij vroeger op vroeger op vakantie gingen, maakte mijn moeder altijd omelet voor in de auto. En cakejes, maar dat terzijde. Als kind was ik altijd wagenziek, maar op de één of andere manier gingen die omeletjes van mijn moeder er altijd wel in. Mijn moeder maakt nog steeds de lekkerste omeletten. Ik moet haar toch eens naar haar geheim vragen. Deze omelet ziet er niet alleen (al zeg ik het zelf) heel mooi uit, hij is ook nog eens erg lekker en super snel klaar. Een ideaal lunchgerechtje dus.  

Ik heb mezelf pas dus 'Indorock' cadeau gedaan. En nee, daar bedoel ik niet die 'knuffelrockachtige cd uit de jaren 90' mee. En ook geen Indisch muziekfestival met heel veel lekker eten. Nou ja, met dat eten zit je wel in de goede richting. Indorock is namelijk de naam van het kookboek van Vanja van der Leeden en dat staat vol met lekker eten. En die titel snap ik ook wel... Dit boek rockt de pan uit! In de eerste plaats natuurlijk vanwege de authentieke Indische recepten die allemaal een toepasselijk modern sausje hebben gekregen.Ik heb er nog niet zoveel uit gekookt, maar de heerlijke foto's en dito verhalen doen me terugverlangen naar onze vakantie naar Indonesië. En aangezien we toch niet zoveel spannende plannen voor aankomende zomer hebben, heb ik alle tijd om lekker veel uit dit boek te koken. Want tijd heb je wel nodig voor de bereiding van veel Indische recepten (en een halve toko aan ingrediënten, maar dat terzijde). 

Dat klinkt eigenlijk helemaal niet lekker hè, burgers van aspergeschillen en afsnijdsels? Want die taaie draden schillen we er natuurlijk niet voor niets af. En met die houtachtige onderkanten doen we ook niemand een plezier. Een enkele enthousiaste kok wil er nog eens een bouillonnetje van trekken, maar meestal ligt er alleen nog een enkeltje vuilnisbak voor het afval van het witte goud in het verschiet. Ik vroeg me af of er tóch niet meer mee gedaan kon worden en had daarbij een duidelijk beeld van hoe deze burgers eruit moesten zien en hoe ze moesten smaken. Ik had er alleen op gerekend dat ik wel een paar pogingen nodig zou hebben, voordat de structuur naar mijn zin zou zijn. Maar niks van dat alles, mijn eerste poging was spot on. Het is daarom ook met trots dat ik jullie presenteer: de "we-verspillen-geen-stukje-van-de-asperge-burger" met ham en ei! #nowaste

Vergeet die kleffe broodjes bij die grote gele M of de (iets smakelijkere) variant van die kapitein met woeste baard, want visburgers maak je voortaan gewoon zelf! Veel lekkerder en helemaal niet moeilijk. En als bijkomend voordeel zitten deze burgertjes vol met groenten en kun je ze kruiden zoals je dat zelf wilt. Ik heb nu gekozen voor de 'Skinny dipping' kruidenmix van Green Gypsy spices*, maar je kunt daar eindeloos mee variëren. Kieper er bijvoorbeeld eens Ras el Hanout-kruiden door en maak er in een handomdraai Marokkaanse burgertjes van.

Koken is voor mij niet alleen het bereiden van (lekker) eten, maar ontspanning (echt, ik word enorm zen van een middagje kokkerellen) en een manier om mijn ei in kwijt te kunnen. Dat laatste heb ik bij het maken van deze soufflés extra letterlijk genomen, want de basis van een soufflé bestaat uit eigeel en opgeklopt eiwit. Dat eiwit zorgt ervoor dat de soufflés luchtig worden en spectaculair hoog komen tijdens het bakken. Het maken ervan leek mij altijd een nogal ingewikkeld gebeuren, maar dat bleek gelukkig reuze mee te vallen. Men dient alleen wat belangrijke regels in acht te nemen en dan kan er feitelijk weinig misgaan. En geloof me, als je deze eenmaal geproefd hebt wil dit vaker. En het leuke is dat je eindeloos kunt variëren met de smaken die je toevoegt. Het belangrijkste van de vulling is dat hij licht van gewicht is (te zware vulling zakt naar de bodem tijdens het bakken en dat wil je niet). 

Ik heb deze taartjes gisteren geswiepswapswoept van het blog van die leuke Culinea (die in de niet-digitale wereld gewoon als Hanneke door het leven gaat). Omdat ik alle niet-Instagrammers onder ons nu hoor denken: "geswiepswoepwattes?", zal ik dit even toelichten. Ik heb op Instagram een foodblogswap georganiseerd. Dat komt erop neer dat ik lootjes heb getrokken en dat alle deelnemende foodbloggers iets moesten koken van de website van de blogger op hun lootje. Snapt u het nog? En 'swappen betekent dus zoiets als 'ruilen'. En omdat iets dergelijks al bestond, moest ik daar dus een andere naam voor bedenken. Bij gebrek aan tijd en inspiratie koos ik voor de tijdelijke naam "swiepswoepswap", niet wetende dat deze term in no-time omarmd zou worden door zo'n beetje heel foodbloggersland (een t-shirtlijn behoort nu serieus tot de mogelijkheden). Mijn swiepswoepswap is met 37 aanmeldingen eigenlijk best een behoorlijk succes te noemen en zéker voor herhaling vatbaar. Toen ik bij Hanneke deze prachtige groente- en kruidentuintjes met kwarteleitjes voorbij zag komen, was ik op slag verliefd. Ik heb de avocadocrème iets meer pit gegeven en zalm toegevoegd. De kwarteleitjes heb ik vervangen door (ordinaire) plakjes ei, omdat ik het pellen van die kleine eitjes altijd zo'n gedoe vind. Ik ben heel trots op het eindresultaat. Leuk voor Pasen (of voor Kerst)! Of gewoon voor de lunch op dinsdagmiddag. Mag ook. 

Zoals jullie inmiddels wel hebben kunnen merken, ben ik dol op Azië en de Aziatische keuken. Thais, Indiaas, Vietnamees, Sri Lankaans (zo weet ik na onze vakantie dit jaar), Indisch....ik vind alles even lekker en kook het ook graag. Wat mij vooral aanspreekt aan de Aziatische keuken is het gebruik van verse producten en de samenstelling van kruiden en specerijen. Deze springrolls of loempia's (weet eigenlijk het verschil niet echt) worden niet gebakken of gefrituurd en zijn daarom lekker licht, fris en gezond! Heerlijk met kip met mango. Of met rundvlees met taugé en komkommer? Of wat denk je van surimi met avocado? Of...Ach, je kunt eindeloos variëren met de ingrediënten. Ik maakte ze vandaag met garnalen, wortel en komkommer. En koriander natuurlijk. Dat mag, wat mij betreft, nooit ontbreken. En ja, je kunt dat echt leren eten. Ook wanneer je koriander naar zeep vindt smaken. Dat vond ik vroeger namelijk ook. Dus ik ben het bewijs dat je het echt kunt leren waarderen.

Dit heerlijke gerechtje is geïnspireerd op een recept van de verrukkelijke Sabrina Ghayour. En ja, daarmee bedoel ik dat deze dame in kwestie verrukkelijk kookt. En zij heeft al haar verrukkelijke recepten gebundeld in een al even verrukkelijk kookboek. En daarmee vind ik haar zelf ook behoorlijk verrukkelijk. Mag best.Omdat ik niet alle ingrediënten van het oorspronkelijke recept in huis had, heb ik er een eigen draai aan gegeven. Het resultaat was ... ehm ... verrukkelijk! 

Risotto is altijd goed. Punt. Niks meer aan toe te voegen eigenlijk...of het moeten gegrilde groene asperges, geitenkaas, prei, basilicum en munt zijn. Want die ingrediënten smaken heerlijk in combinatie met risotto. 

Insalata Caprese (in Italië kortweg Caprese), is een typisch voorgerecht uit de Napolitaanse keuken. Deze eenvoudige (maar super lekkere) salade bestaat uit tomaat, mozzarella en wat blaadjes basilicum. Een recept hiervoor is bijna overbodig, maar omdat dit gerecht tot mijn favoriete recepten behoort, mag hij hier toch eigenlijk niet ontbreken. 

Ik ben dol op risotto en we eten het dan ook bijna wekelijks. Met paddenstoelen en tijm, pompoen en geitenkaas of venkel met garnalen...je kunt er eindeloos mee variëren. Vroeger dacht ik altijd dat het maken van risotto een ingewikkelde bedoening was...niet dus. Een goede risotto vergt gewoon een beetje geduld en aandacht. Een kwestie van blijven roeren. En dat blijkt een heel fijne bezigheid na een dag werken. Heel erg zen word ik daarvan.Vandaag een receptje voor een redelijk klassieke risotto met gegrilde groenten, heerlijk als voorafje!