Naast foodblogger, ben ik ook juf. Ben ik vooral juf kan ik misschien beter zeggen.... Want lesgeven zit me in het bloed, het is wie ik ben. Meer dan alles ben ik juf. En het is wat mij betreft de mooiste baan van de wereld.
Maar het onderwijs lijdt. Niet alleen vanwege dat salaris, al die administratie, de grote klassen of die werkdruk. Nee, het onderwijs heeft net zo hard te lijden onder een imagoprobleem. Een imagoprobleem wat eerlijk gezegd ook een beetje door onszelf in stand wordt gehouden. Want met al dat gejammer over werkdruk wil er straks helemaal niemand meer in het onderwijs werken. En nee, het is niet eerlijk dat ‘ze’ in het voortgezet onderwijs zoveel meer verdienen dan wij. En ja, die klassen zijn tegenwoordig ook echt veel te groot. Maar daar tegenover staat dat je mag bijdragen aan de ontwikkeling van kinderen. Dat je er toe doet. Sterker nog, dat je als leerkracht echt het verschil kunt maken in het leven van een kind. Ik ken weinig andere beroepen waarover je dat kunt zeggen hoor!
Ik werk inmiddels ruim 20 jaar in het onderwijs. En dan heb je het al snel over zo'n 400 kinderen voor wie ik hun 'juf Mandy' ben geweest. 400 kinderen met elk hun eigen struggles, overwinningen, anekdotes en kippenvelmomenten. Op deze plek zal ik verhalen over mijn belevenissen als juf op een Rotterdamse basisschool delen. Als positieve tegenhanger van al die negatieve berichten over het mooiste beroep van de wereld.
In de ruim twintig jaar dat ik voor de klas sta, heb ik al van alles meegemaakt. Van héél fijne tot afschuwelijk verdrietige momenten. Ik dacht echt alles wel een keer gezien te hebben en niet zo snel meer ergens van op te kijken. Maar ik had even niet op Corona gerekend...
Mijn naam is juf. Althans dat denken de leerlingen uit mijn huidige groep 4 op een basisschool in Rotterdam. En daar hebben ze waarschijnlijk nog gelijk in ook. Want daar waar ik op mijn 44e nog steeds een beetje zoekende ben naar wie Mandy nou eigenlijk is, ben ik absoluut zeker over het feit dat ik op die plek voor de klas (of liever nog tussen mijn kinderen ín die klas) thuishoor. En net zoals dat bij de meeste onderwijsmensen het geval is, zit het lesgeven me in het bloed en wist ik al heel jong dat dit was wat ik wilde.
