Gerechtjes om te combineren met een stukje vis of vlees. De perfecte aardappelpuree, frietjes van zoete aardappel, gegrilde groenten of een lekkere saus. Maar ook heerlijke salades voor op brood of bij de borrel.
Deze pompoensteak met chimichurri is zó ontzettend lekker dat ik hem zonder moeite aan de meest verstokte vleeseter zou voorzetten. En ik durf te wedden dat hij (of zij) deze vegetarische variant nét zo lekker zal vinden als the real thing. Door de pompoen te marineren in olie met gerookt paprikapoeder en hem vervolgens te grillen, krijgt hij (of zij) een heerlijke, bijna rokerige smaak. Knappe carnivoor die dán dat stukje vlees nog mist.
Dit is een recept voor mijn versie van sajoer boontjes, oftewel pittige sperziebonen in kokosmelk. Heel in het kort komt het erop neer dat je sperziebonen eerst roerbakt in o.a. sambal en ze daarna verder gaar stoomt in kokosmelk. Een gerecht wat zich uitstekend leent voor een Indische rijsttafel, maar ook het ook prima doet als onderdeel van een exotisch AVG'tje met aardappels en pittige gehaktballetjes (ik kan hiervoor die van Food From ClaudNine van harte aanbevelen).
Gerechten met een uitgesproken smaak, vragen om een wat neutraler bijgerecht. Vind ik dan. Deze gebakken rijst met spekjes en bosui is daarom wat mij betreft een uitstekende tegenhanger voor pittige Indische gerechtjes.
Dit recept is ontstaan vanwege het feit dat ik nog een lekker Aziatisch gerechtje zocht om bij mijn sticky bloemkool en gebakken rijst te serveren. Ik vond in de koelkast nog een gerookte makreel en wat tomaten die heel nodig op moesten et voilà: Deze makreel in pittige tomatensaus was geboren. Nou ja, niet gelijk natuurlijk. Want hoewel dit Indische gerechtje met makreel en tomaten de eerste keer al heerlijk smaakte, had het nog wel wat finetuning nodig voordat ik het met jullie wilde delen.
Ik heb onlangs twee* dingen ontdekt: gebakken radijsjes en za'atar. Op zichzelf al super lekker, maar de combinatie van gebakken radijsjes met za'atar is dus helemaal hemels. En recept daarvan kon ik jullie uiteraard niet onthouden (alhoewel het met moeite een recept te noemen is, maar daarover later meer).
Sticky chicken wings, buikspek of spareribs kent iedereen wel, denk ik. Het vlees wordt gemarineerd en vervolgens gebakken in een donkerbruine, zoete en/of pittige saus. Een plakkerige saus. Zo'n saus waarbij je moeite moet doen om 'm van je vingers af te likken. Wat niet erg is, omdat ie zo lekker is.Omdat wij steeds minder vaak vlees eten, maar mijn Prins wel groot fan is van eerder genoemde plakkerige gerechten, besloot ik op zoek te gaan naar een vegetarische variant.
De lekkerste lasagne ooit at ik in...Frankrijk. En nu moeten alle Italianen niet gelijk gaan steigeren, ik at deze lasagne in een piepklein Italiaans restaurantje. Gerund door echte Italianen (en dat was ook direct de enige taal die het echtpaar sprak, de rest moest je met handen en voeten doen) met echt Italiaans eten. Zonder poespas of torenhoge toeristenprijzen. Mocht je ooit in Eguisheim komen, dan kan ik je restaurant "I Soliti Ignoti" van harte aanbevelen (wel ff reserveren).Terug naar die lasagne. Los van de smaak (ver-ruk-ke-lijk) was het ook de fijne structuur van de saus die me aansprak. Zonder grote stukken groente of brokken gehakt zoals we dat in Nederland vaak gewend zijn.
Met meer gasten aan tafel die alcohol niet zo waarderen of zich daar, gezien hun leeftijd, beter nog niet aan kunnen wagen, besloot ik om de stoofperen eens zonder alcohol te bereiden. En ik had nooit kunnen denken dat ik dit ooit nog eens zou zeggen, maar die alcohol mis je dus helemaal niet. In tegenstelling zelfs, ik vond ze stiekem veel lekkerder dan wanneer ik ze in rode wijn of port gestoofd zou hebben. Wat frisser en lichter. Heerlijk als bijgerecht (met kerst of zo) of als toetje (met kerst of zo). Je kunt er wat mij betreft ook prima mee ontbijten. Met kerst. Of met Pasen. Of zo.
Wanneer ik aan mijn wederhelft vraag wat hij wil eten, is zijn antwoord standaard: Aziatisch. En soms nuanceert hij dit iets door erbij aan te geven dat hij zin heeft in Indisch, Thais of Indiaas. En het kan hem allemaal niet pittig genoeg zijn. Ik houd zelf ook heel erg van de Aziatische keuken, maar dat hele pittige hoeft van mij niet zo. Als frisse tegenhanger maak ik er daarom vaak zoetzure komkommer bij. Heerlijk bij Indonesische nasi goreng, een Thaise viscurry of deze steamed buns met spicy gehakt.Super makkelijk om te maken en je kunt het makkelijk een paar weken bewaren* (dit komt de smaak alleen maar ten goede).
Deze tonijnsalade met appel is een heerlijk frisse salade met een Midden-Oosterse twist. Maar... za’atar, wat is dat nu eigenlijk precies? Een onderzoekje op het wereldwijde web leert ons (ehm...mij eigenlijk) dat het hier gaat om een kruidenmengsel van za'atar (een soort tijmachtige oregano) met sesamzaad en sumak. En dat laatste zijn dan weer gedroogde besjes met een friszure smaak. Snapt u het nog? Ik zelf niet echt meer. Maar dat maakt ook helemaal niet uit, deze tonijnsalade is gewoon een dikke vette (slanke) aanrader. Voor op een stokbroodje bij de borrel of gewoon lekker op een bruine boterham in een broodtommeltje mee naar het werk. Mensen met broodtrommeltjes zeggen 'het werk'. Hun broodtrommeltje gaat achterop de fiets. Onder de snelbinders. Met een appel erbij ook. Mensen met broodtrommeltjes kunnen dat. Ik niet. Maar ik heb dan ook geen broodtrommel.
Ik zag een tijdje terug een recept voor gedroogde tomaatjes uit de oven voorbijkomen op het blog van Anniepannie. Andrea had dit recept al ruim een jaar op haar website staan, maar op de één of andere manier werd het pas veel later een ware hype op Instagram. En toen wilde iedereen ze maken. En ik dus ook. Andrea omschrijft haar ovengedroogde tomaatjes als freakin’ fantastisch en daar is geen woord van gelogen. Ik maak ze dan ook regelmatig en gebruik ze in pasta, salades of gewoon lekker op een broodje.Toen ik onlangs gevraagd werd om een recept met oranje paprika's te bedenken, besloot ik om ze op dezelfde manier te drogen als de tomaatjes. Super lekker natuurlijk. Ik maakte er o.a. deze lekkere (oranje) paprikadip met feta en koriander mee.
Toen ik onlangs gevraagd werd om de oranje paprika eens in het zonnetje te zetten, hoefde ik daar niet lang over na te denken. Ik ben namelijk dol op paprika's. Rode, gele of oranje, het is mij om het even. Alleen de groene kunnen mij vanwege hun licht bittere smaak iets minder bekoren. Wisten jullie dat de kleur (en daarmee dus ook de smaak) van de paprika te maken heeft met het moment van plukken? Tijdens de groei is de paprika groen en pas tijdens het rijpen verandert de kleur naar rood, geel of oranje. Hoe rijper de paprika, hoe zoeter deze smaakt. Overigens bestaan er ook witte, paarse en zelfs mintgroene paprika's. Maar ik dwaal af merk ik, weer terug naar de oranje paprika. Deze is fris, zoet, sappig en mega-gezond. Zo bevat hij 3 keer zoveel vitamine C als een sinaasappel. Wisten jullie niet hè? Ik ook niet, maar ik voel een spreekbeurt aankomen.Een oproepje op Instagram leverde mij tips op voor soepjes, hartige taarten en gevulde paprika's, maar ik ben lekker eigenwijs voor een oranje paprikadip gegaan. Gemaakt van in de oven gedroogde reepjes paprika. Heerlijk met zelfgebakken naan (brood) naar recept van Eef kookt Zo.
