Twee dingen wist ik zeker toen ik nog een kleine Mandy (zonder More) was. Later als ik groot was, zou ik moeder worden. En leeuwentemster. Dat leek me destijds ook fantastisch. Die laatste droom heb ik redelijk snel laten varen, maar dat mijn eerste en tevens grootste wens nooit in vervulling zou gaan, had ik destijds niet kunnen bedenken.
Het heeft me jaren gekost om dit verhaal, MIJN verhaal, op te schrijven. Het deed teveel pijn om het hardop uit te spreken (of aan het papier toe te vertrouwen). En diep van binnen bleef ik altijd een klein beetje hoop koesteren dat 'het nog wel ging gebeuren'. Maar nu is het moment daar. Op de één of andere manier moet het er nu uit. Zodat ik het boek daarna kan sluiten, in de kast kan zetten en het er bij hoge uitzondering nog eens uit zal halen.
Laat die zwangerschap maar komen
Zo ergens rond m'n 25e voerden mijn toenmalige partner en ik HET gesprek. Dat we kinderen wilden wisten wij allang, maar hoe beslis je dat de tijd daar is? Dat je er allebei echt aan toe bent? Ik kan me eerlijk gezegd niet meer precies herinneren hoe dat destijds gegaan is. Ons kennende hebben we op enig moment tegen elkaar uitgesproken dat we 'er maar gewoon voor moesten gaan'. Ik weet nog wel dat we vervolgens (met een groot gevoel voor drama) samen de laatste pillen van het stripje door het toilet hebben gespoeld. Het oefenen was voorbij, wij gingen voor 'het echte werk'.
Super spannend vonden we het. We hadden het aan niemand verteld en fantaseerden er lustig op los hoe we ons grote babynieuws straks wereldkundig zouden gaan maken. Een lijstje met namen lag al klaar en het kamertje had ik in mijn hoofd al helemaal ingericht. Maar een zwangerschap bleef uit.
Als zwanger worden niet (vanzelf) gaat
Anderhalf jaar later (wat dan dus al op 18 steeds groter wordende teleurstellingen neerkomt) maakte ik een afspraak bij de huisarts, die ons doorverwees naar de gynaecoloog. Ik had er totaal geen rekening mee gehouden dat er iets 'mis' zou zijn, maar dat was het wel. Gelukkig geen onoverkomelijk probleem. Op de echo waren wat cysten en een vleesboom (jak) te zien die een zwangerschap zouden kunnen bemoeilijken. Maar met een operatie makkelijk te verhelpen, dus ik verliet opgelucht het ziekenhuis. We hadden een oorzaak èn een oplossing. Ik had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen.
Ook toen tijdens de operatie bleek dat ik een ernstige vorm van endometriose had. Een chronische aandoening met vergroeiingen en verklevingen van de eileiders en eierstokken tot gevolg. Een scala van (pijnlijke) klachten en een grote kans op vruchtbaarheidsproblemen hoorden daar ook nog bij. Daar was ik mooi klaar mee, maar het verklaarde wel waarom ik altijd zo extreem veel last van mijn menstruatie had.
Vanwege de grootte van één van de cysten, was een fikse buikoperatie noodzakelijk. Maar met mijn voorliefde voor ziekenhuisseries, vond ik dat vooral machtig interessant allemaal. Super leuk ook dat George Clooney (die speelde destijds in ER) ook nog ff langskwam in de operatiekamer. Wel jammer dat ik de enige was die zag dat hij daar stond. En het OK-personeel dat allemaal net iets te grappig vond.
Ik moest 1 nacht in het ziekenhuis blijven waar ik die nacht de enige patiënt was (don't ask). Van het pittige herstel daarna kan ik me vooral herinneren dat ik het advies om rustig aan te doen goed opgevolgd (en aan alle kanten uitgebuit) heb. Na een week of 6 mochten we 'het' weer proberen en dat deden we. Tot in den treuren. Ondersteboven, achterstevoren (nee hoor papa en mama, da's een grapje) en op precies díe dagen die daarvoor het beste zouden zijn. De romantiek was er snel vanaf kan ik jullie zeggen. Maar een zwangerschap bleef uit.
IVF, ICSI en nog meer ziekenhuisellende
Een jaar na mijn operatie werden we doorverwezen naar het fertiliteitscentrum in Voorburg. En dan zit je opeens echt in die medische mallemolen. Eerst werden m'n eileiders nog doorgespoten (en ja, dat is net zo pijnlijk als dat het klinkt), want dat zou ook nog wel eens iets kunnen schelen. Maar niet bij mij.
Niet lang daarna werd besloten dat we in aanmerking kwamen voor In Vitro Fertilisatie (IVF), waarbij 'mijn eicellen in een laboratorium bevrucht zouden worden met het zaad van mijn partner'.
In de praktijk kwam dit ene zinnetje neer op het mezelf dagelijks moeten injecteren met hormonen. Op het keer op keer heen en weer rijden naar het ziekenhuis om daar (terwijl ik er op m'n aller-oncharmanst bij lag) te horen of er al eiblaasjes (follikels) aan het groeien waren. En hoeveel het er dan waren. En of ze al groot genoeg waren. Want zodra dit het geval was, werden ze tijdens een punctie 'aangeprikt' (au) om in het eerdergenoemde laboratorium bevrucht te kunnen worden. Die bevruchte eicellen moesten zich vervolgens gaan delen, zodat er met een beetje geluk één of twee embryo's in mijn baarmoeder teruggeplaatst konden worden.
Er ging tijdens die eerste IVF-poging zoveel (onverklaarbaar) mis, dat er besloten is om verder te gaan met ICSI. Een behandeling die nóg een stapje verder gaat dan IVF en waarbij alleen mijn allerbeste eicellen één voor één met 1 zaadcel geïnjecteerd werden, om zo de kans op bevruchting te vergroten. Dit traject hebben we (inclusief die eerste poging) 5 keer doorlopen, maar een zwangerschap bleef uit.
Tot hier en niet verder
In het hele technische verhaal hierboven ontbreekt natuurlijk wel het een en ander. De hoop die we elke keer weer opnieuw hadden (of moesten zien te vinden) dat het deze keer wél zou gaan gebeuren. De teleurstelling wanneer dit weer niet het geval was. Het gevoel van falen omdat ons niet lukte wat bij anderen zo vanzelfsprekend leek te zijn.
Maar elke keer dat ik “gewoon” ongesteld werd of dat er weer een IVF-poging mislukt was, bleef ik daar niet te lang bij stil staan. Ons kindje moest en zou er komen. De teleurstellingen slikte ik weg en ik hield me vast aan het idee dat het dan een volgende keer wel zou lukken. En als het niet die keer zou zijn, dan vast die keer erna.
Ik herinner me dat ik eens met een zwangere vriendin mee mocht naar een echo. Super lief bedoeld, want "dan kon ik dat ook eens meemaken". Zij realiseerde zich niet dat ik dat allang had meegemaakt. Ik heb vijf keer de terugplaatsing van in totaal 8 embryo’s op een echoscherm kunnen zien. 8 kleine stipjes waren het. 8 stipjes waarvan ik met alles wat ik in me had hoopte dat er 1 zou mogen uitgroeien tot een gezond kindje. En al die keren voelde ik me twee weken lang een beetje zwanger, maar het mocht niet zo zijn. En dat voelt alsof ik 8 kindjes ben verloren.
Ik had zelf zo graag willen weten hoe het zou zijn om een babietje steeds groter te voelen groeien in mijn buik. Te voelen hoe het beweegt en slaapt en leeft in mij. Ik had zo graag willen weten hoe een kindje van mij eruit zou zien. Maar het heeft niet zo mogen zijn.
Na vijf pogingen was het klaar. Moest het klaar zijn. Ook al lag er (letterlijk) nog een wereld aan mogelijkheden voor ons open, voor mij was het genoeg. Binnen mijn eigen mogelijkheden had ik er alles aan gedaan. We hadden nog naar België of zelfs Amerika kunnen gaan (want daar 'konden ze en mocht er ook veel meer'), maar dat had ik zelf niet meer aangekund.
Het grote verdriet
Ik kreeg het advies om mijn kinderloosheid 'een plekje' te geven. Dat wilde ik heus wel, maar was er tegelijkertijd ook bang voor. Want op dat moment accepteer je eigenlijk de situatie voor wat hij is en ik wist niet of ik daar wel in zou kunnen (of willen) berusten.
'Wat ben je sterk', is me vaak gezegd. Omdat ik zo positief bleef. Achteraf gezien denk ik eerder dat dit zelfbescherming was. Ik zag op tegen de pijn die het oproepen van dit immense verdriet met zich mee zou brengen. Ik wilde die pijn helemaal niet voelen. Ik was bang dat ik het daarna nooit meer 'uit zou kunnen zetten'. Dat ik de rest van m'n leven een verdrietig wrak zou zijn.
En dus stopte ik al die teleurstellingen, de pijn en het verdriet zo ver mogelijk weg. Want als ik dat niet deed, zou ik er aan onderdoor gaan. Maar dat is precies wat er uiteindelijk toch gebeurde. Met een 'burn-out' tot gevolg. En een paar jaar later nog één....
Een leven zonder kinderen in een wereld waarin iedereen kinderen heeft
Ik was destijds de eerste van mijn vriendinnen die überhaupt een kinderwens had en ook de eerste die ‘het daadwerkelijk ging proberen'. Diezelfde vriendinnen zaten al vrij snel dik in de kinderen. Bij de één ging dat wat makkelijker dan bij de ander, maar het is ze allemaal gelukt.
Bij elke aankondiging van een zwangerschap moest ik slikken. Ik gunde het iedereen zo ontzettend, maar het gevoel 'waarom zij wel en ik niet' was er ook altijd. Zonder uitzondering. En nog steeds.
Daarbij helpt het echt hoe het blijde nieuws verteld wordt. Dat er over nagedacht wordt hoe het mooie bericht van de één, ook verdrietig voor een ander kan zijn. Collega's die het eerst met mij deelden, voordat ze het in de groep gooiden tijdens een vergadering. Zodat ik op dat moment oprecht blij kon reageren. Want dat ben ik echt voor iedereen. Maar gun me tijd om te kunnen incasseren. Dat helpt.
Ik besef me ook heel goed dat het lastig is voor anderen. Dat mensen heus het beste met mij voorhebben wanneer ze mij van ongevraagde adviezen 'heb je dit al geprobeerd?' voorzien. Of me goedbedoeld, maar o zo tactloos toefluisteren 'dat het hebben van kinderen ook niet alles is hoor' of dat ze die van hen 'regelmatig achter het behang kunnen plakken' in pogingen mijn leed wat te verzachten.
Ik had gedacht dat het makkelijker zou worden. Dat de tijd mijn wonden wel zou helen. Maar het blijft pijn doen. De zwangerschapsaankondigingen zijn nog steeds moeilijk om te horen. En nu ik ouder ben en er 'geen IVF meer op mijn voorhoofd geschreven staat', wordt er ook niet altijd meer aan mij gedacht op dit soort momenten. En da's ook hartstikke logisch. Dus heb ik de 'O, wat ben ik blij voor jullie-glimlach' tegenwoordig altijd paraat. En het oprecht blije gevoel voor de ander volgt daarop steeds sneller. En ik voel gelukkig ook al heel lang de behoefte niet meer om elke zwangere vrouw in de supermarkt met mijn karretje omver te rijden. Das ook fijn. Voor die vrouwen vooral.
Accepteren dat ik nooit kinderen zal krijgen, is ook accepteren dat dit altijd pijn zal blijven doen.
Tante Mandy en mevrouw Prins
Ik had niet gedacht het ooit hardop te zullen zeggen, maar mijn leven zonder kinderen is ook best behoorlijk super fijn. Ik denk zelfs dat ik niet nóg gelukkiger had kunnen zijn. Moeder ben ik nooit geworden. Leeuwentemster ook niet trouwens. Maar méééén wat is het fijn om tante Mandy van de vier liefsten te mogen zijn. En van al die lieve aangenomen neefjes en nichtjes van onze vrienden. En te moederen over onze harige zwarte panter. Die dat op zijn beurt lang zo fijn niet vindt, maar dat terzijde.
En wat is het ongelooflijk fijn ook om getrouwd te zijn met mijn Prins zonder wit paard (maar met mooie rode cabrio). Die net zo blij wordt van de logeerpartijtjes van neefjes en nichtjes, maar het ook heerlijk vindt om ze daarna weer aan hun rechtmatige eigenaren terug te kunnen geven.
En dus genieten we. Met volle teugen. Van elkaar, van onze neefjes en nichtjes, van dineren in luxe restaurants wanneer wij daar zin in hebben en van op vakantie gaan in die cabrio waar echt geen kind meer bij past.
Nee, ik heb geen kinderen. Maar ik ben wel knettergelukkig.
Tot slot nog even dit
Het heeft me zeker 10 jaar gekost om mijn verhaal te kunnen schrijven. Ik heb het in de eerste plaats voor mezelf gedaan. Om voor eens en voor altijd op een rijtje te krijgen hoe dit hele proces (en dat klinkt zakelijker dan hoe ik het bedoel) verlopen is. Ik heb zelfs getwijfeld of ik het überhaupt wel zou publiceren hier.
Wat me heeft doen besluiten het wel te delen? Ik weet het niet. Het is in elk geval handig om er voortaan naar te kunnen verwijzen wanneer me gevraagd wordt of ik kinderen heb. Maar misschien nog wel meer omdat ik wilde vertellen hoe het echt is. Hoe het is om te leven zonder kinderen terwijl je dat zelf zo ontzettend graag gewild had. Voor iedereen die daarin geïnteresseerd is, voor al die mensen met dezelfde onvervulde kinderwens en voor iedereen die iemand in een zelfde situatie kent. Al zou ik er maar 1 persoon mee helpen...
De documentaire 'Heb je kinderen?' (NPO - 2Doc.nl) heeft mij persoonlijk enorm geholpen om dit onderwerp bespreekbaar te maken met Jelle. Mijn verhaal werd ineens heel tastbaar voor hem. Ik schoot vol bij het verhaal van een oudere dame. Haar verdriet was nog zo voelbaar. Ik herkende hier zoveel in.
Dank je wel dat jij de moeite hebt genomen mijn verhaal helemaal te lezen. Ik ben benieuwd wat je ervan vond. Een reactie hieronder of via mijn mail (info@mandyandmore.nl) zou ik enorm waarderen.
Reactie plaatsen
Reacties
Dikke knuffel voor jou.
Hier ook geen kinderen terwijl ik zeker wist dat ik moeder van 5 zou worden (de gruwel denk ik nu haha (ook zelfbescherming denk ik)). Mijn verhaal is anders dan het jouwe. Maar voor ons beide geldt het mocht niet zo zijn. En dat doet (soms) best wel pijn.. Goed dat je het deelt. ❤️
Een hele dikke knuffel voor jou! Wat goed dat je je verhaal zo neer hebt kunnen schrijven. En wat fijn dat je het een plekje kan geven.
Mijn vriend en ik hebben ook geen kinderen. We wilden wel, maar mijn leeftijd hielp niet echt mee. Ik ben toch zwanger geworden, maar kreeg na 3 maanden een miskraam. Een afschuwelijke tijd volgde erna. En dan opeens is toch een leeftijdsgrens bereikt (die ik al had overschreden) en dan is het inderdaad accepteren. Maar zoals je ook schrijft, ik heb hetzelfde (zonder de logerende kinderen), ik ben gelukkig. Alhoewel ik af en toe ook iets weg moet slikken. En slecht naar babyfoto’s kan kijken. En ik bedenk maar zo: uiteindelijk moeten we er zelf iets van maken! Met of zonder kinderen. We hebben maar 1 leven en dat wil ik leven. Er zijn zoveel mensen die niet eens oud worden of de kansen kregen om er iets van te maken.
Lieve Mandy, wat goed dat je dit deelt. Niet alleen voor jou zelf maar voor heel veel vrouwen. Ik heb ze helaas ook niet gekregen, maar ben nu gezegend met een man die zelfs kleinkinderen heeft. Daar kan ik zo van genieten. Je bent een dappere en lieve vrouw en fijn dat je nu zo genieten kunt. Dikke knuffel voor jou😘
De tranen rollen over mijn wangen. Wat heb je dit mooi, eerlijk en open opgeschreven. Ik voel je pijn, je verdriet en het gat wat er altijd zal zijn. Maar ik lees óók je - soort van - berusting, je positieve kijk op je leven nu en de liefde voor Jelle en de kindjes die wel in je leven zijn. De documentaire die jij noemt heeft op mij ook diepe indruk gemaakt. Trots op je omdat je dit hebt durven opschrijven: het is zó persoonlijk, maar zó belangrijk om te delen. Je bent sterk, juist omdat je weet dat dut verdriet er mag zijn. Dikke knuffel
Mooi beschreven Mandy!
Oh lieve lieve Mandy, je hebt me diep geraakt met je verhaal. Ik probeer nu tussen de tranen door wat zinvols te schrijven. Ik heb dan wel kinderen, maar de weg ernaar toe ging niet over rozen, we dan ook vrij 'oude' ouders. Dat het wel nog mocht gebeuren ben ik ontzettend dankbaar voor (ook al vraag ik me soms serieus af waarom ik het ook weer zo graag wilde, eerlijk is eerlijk), maar het is nu eenmaal niet vanzelfsprekend en dat mag gezegd worden. Dank je wel voor het delen van je verhaal. Ik zou nu in de auto willen stappen, naar je toe rijden en je kneiterhard willen knuffelen, maar dat moeten we maar een andere keer inhalen. ❤
Wat moedig dat je je verhaal deelt. Wij zijn ook ongewenst kinderloos en dat is soms nog steeds confronterend. Dikke knuffel voor jou😘
Lieverd, wat ontzettend mooi geschreven. En wat goed dat je het hebt gedaan. Voor jezelf, maar ook voor iedereen die het leest. Zo waardevol. Dankjewel. ❤️
Al lezende besef ik dat ik hier zoveel van heb meegemaakt en het niemand zo gunde als jou....
Wat een mooi stuk lieverd en wat knap dat je dit hebt geschreven!
❤️
Ha lieve Mandy, ik laat lekker mijn tranen stromen tijdens het lezen van jouw verhaal. Manmanman, wat heftig allemaal en wat mooi en raak verwoord. Ik vrees dat ik trouwens best één van die personen kan zijn geweest die goedbedoeld een opmerking kan hebben gemaakt over kinderen hebben en behang. Sorry! Ik ben heel blij te horen dat je nu zo geniet van je prins en tante zijn en geniet op insta daar lekker mee van. Dikke knuf!
Lieve Mandy wat heb je dit prachtig opgeschreven. Zo eerlijk, zo vol liefde. Ik heb een traantje weg gepinkt voor jou. Heel veel liefs voor jou!
Hoi (prinses) Mandy,
Wat een verhaal en wat een verdrietige momenten heeft dat opgeleverd. Mooi en helder geschreven. (As always)
En wat een geluk dat je nu zo ver bent dat je het kunt opschrijven en dat je gelukkig bent met jouw prins en neefjes en nichtjes en niet te vergeten een klas vol kindjes.
Dikke knuffel en fijne feestdagen!
Gr. Wilma
Ik wilde even zeggen dat je trots mag zijn op je jezelf! Goed dat je het deelt en bespreekbaar maakt. En dank je wel voor het delen. X
Wat dapper om dit persoonlijke verhaal te delen. Heel mooi geschreven!!! Ik kan mij heel goed voorstellen dat veel vrouwen zich zullen herkennen en steun hebben aan jouw verhaal! Een dikke knuffel voor jou ❤️
Lieve Mandy,
Wat heb je dit ongelofelijk mooi en goed geschreven. Ik denk een angst van velen vrouwen, die bij jou helaas waarheid bleek te zijn. Ik vind je onwijs krachtig en sterk. Maar bovenal word ik enorm vrolijk te lezen hoe gelukkig je nu bent. Dat gun ik je namelijk heel erg, prachtmens!
Natte ogen en oprecht ontroerd... wat nemen we allemaal het leven vaak voor lief... wat ben jij mooi en wat heb jij dit puur geschreven... ik hoop dat het helend is ook voor anderen die dit pad hebben bewandeld of aan het bewandelen zijn... ik wens je alle liefde van de wereld!
Lieve Mandy, wat krachtig van je om dit te delen.....😘
Lieve Mandy, geraakt door jouw verhaal wat heb jij veel meegemaakt. Geniet van jouw prins en jullie black panter. Je bent een mooi mens en jouw neefjes en nichtjes hebben de tofste tante❤!
Lieve Mandy
Met tranen heb ik jouw verhaal gelezen.
Wat heb je dit prachtig verwoord. Ieder woord raakt mij tot op het bot. Waarom? Omdat ik je moedertje ben. ❤️
Prachtig Mandy, ontzettend goed dat je het deelt. Het is allemaal niet vanzelfsprekend. Wat heb jij moeten incasseren. Heel veel bewondering voor hoe je ermee omgaat. Liefs Leonie
Lieve lieve Mandy (en prins) wat een ontroerend verhaal en verdriet. Ik denk (hoop) dat dit zeker bij mensen de vraag heb je kinderen beïnvloed. Verder help je er zeker lotgenoten mee. Sterkte lieverd met dit horror boek 💞
Lieve Mandy,
Nogmaals ik vind je ontzettend dapper om dit verhaal met anderen te delen. Ik kan me alleen maar verplaatsen in jouw moeizame proces, maar door er over te schrijven maak je dat mogelijk. Het accepteren dat iets niet is, niet zo zal verlopen, is denk ik wel het ultieme accepteren! Ik hoop dat je zo'n knetter lieve prinses-tante en juf blijft voor al die neefjes, nichtjes en kinderen, waar je misschien dan niet je genen aan door hebt gegeven, maar wel heel andere belangrijke levenslessen. En inderdaad ik denk dat jouw verhaal zeker ook andere vrouwen kan helpen, omdat dit ook echt een rouwproces is. Niet iedereen beseft dat, je hebt daar geen standaard 'wenskaartje' voor.
Ik wens je heel veel liefs en moois voor de toekomst, ik blijf je volgen😘 Diane
Lieve Mandy, wat mooi en sterk geschreven.
En gelezen met veel tranen, wat ik wel verwacht had. Maar ook een glimlach om het overrijden in de supermarkt en je geluk van nu.
Heel veel herkenning van iemand van "dichtbij" is toch weer anders dan de verhalen van internet.
Mijn verhaal is toch weer net anders: bij mij is alles "goed" alleen had ik niet vele eiblaasjes, maar een max. een handje vol tijdens de echo's. Waarvan er uiteindelijk na de punctie maar 3 goed genoeg bleken. 3x een beetje zwanger geweest, waarvan 1x 7a8 weken.
Maar gelukkig is het geen wedstrijd met: jij had er zoveel en ik zoveel.
Mijn 2 zwangere collega's vertelde het ook als 1e aan mij... en al die goed bedoelde adviezen... de ergste vond ik nog: zal ik het een keer proberen (man) pff zo pijnlijk voor mijn vriend.
Ik kan nog wel even doorgaan, maar bij jou hoeft dat niet. Je weet alles precies hoe het gegaan is.
Buitenland hoefde voor ons ook niet. In Nederland alles aan gedaan in het Erasmus en echt goed begeleid daar.
Dikke kus
Zo stoer, zo sterk, zo mooi kwetsbaar jij, dikste ❤️😘
Lieve Mandy, dikke knuffel voor jou. Moeilijk om het droog te houden... maar fijnen jouw verhaal te lezen en je nóg beter te kunnen begrijpen. Dikke kus 💋
Heel mooi geschreven ❤️
Lieve man,
Wat dapper, sterk en krachtig hoe je dit hebt opgeschreven! Met dikke tranen je verhaal gelezen. Als ik het iemand gunde was het jou wel! Vanaf het begin met je meegeleefd, je getroost, geholpen waar ik kon en rekening met je gehouden.
Ben zo blij dat je nu met Jelle zo gelukkig bent. Ik ben er voor je lieverd altijd! ❤️
Liefs
Ik had het jou zó ontzettend gegund! Maar dat neemt niet weg dat ik ook heel blij met een BFFF zonder kinderen om spontaan mee op het terras wijntjes te drinken en lange avonden bij de BBQ die eindigen in Keetje ;) Wat ik meteen als klik voelde bij jou was trouwens niet het feit dat je geen moeder bent maar dat je net als ik een ontzettend trotse tante bent: tantes rule 😉
Lieve Mandy,
Indrukwekkend en ontroerend!
Toen ik een keer met een vriendin op Moederdag naar een hamam ging, vroeg een medewerkster: “Wat leuk, gezellig voor Moederdag?”. Mijn vriendin beaamde dat en ik mompelde iets over dat ik geen moeder was dus gewoon kwam. Daarop liep de jongedame naar mij toe, pakte mij bij mijn schouders vast, keek mij aan en zei: Jij bent hier ook voor Moederdag, jij bent ook een moeder. Iedere vrouw is een moeder.”. Dat raakte mij zo enorm en ik ben nog steeds van mening dat dit het liefste is wat iemand ooit tegen mij gezegd heeft. En dat was iemand die ik maar een keer in mijn leven gezien heb. Als ik zie hoe bevlogen jij bent met je neefjes, nichtjes en al jouw kinderen in de klas, geldt deze quote ook voor jou.
Wat goed dat je dit verhaal gedeeld hebt Mandy, ik denk dat velen het herkenbaar vinden. Liefs en fijne dagen toegewenst.
Oh lieverd.. wat knap en goed dat je verhaal zo hebt opgeschreven. Wat een achtbaan aan emoties moet dit zijn geweest en ik denk dat iedereen die jou kent of volgt het je zo had gegund! Ik weet niet of het verdriet minder gaat worden maar ik hoop dat het uiteindelijk een plekje krijgt. Een extra dikke knuffel voor jou!
Lieve Mandy, wat heb je dat mooi,en oprecht beschreven! Met een vleug zelfspot en humor die we van je kennen.
Onze start van het ouderschap was ook niet gemakkelijk maar we zijn nu trotse ouders van 2 puberzonen. Ik heb enorme bewondering voor hoe eerlijk je dit verwoordt. Tuurlijk..ik zie dit alles door de IG-bril maar jouw neefjes en nichtjes kunnen zich écht geen lievere, leuke en grappige tante wensen!! Én mooi om te zien dat je jezelf de ruimte geeft om verdriet te hebben, te rouwen en om dan ook weer op te krabbelen en te genieten van wat het leven je te bieden heeft! Want er is zoveel moois om ons heen!! Je bent een inspiratie voor velen...❤
Lieve Mandy, zo mooi opgeschreven 😥 en hoewel mijn verhaal ietsjes anders is, zijn de gevoelens zo ontzettend herkenbaar! Bedankt voor het delen ❤️
Hi Mandy,
Met diep respect lees ik dit verhaal.
Ik moet een beetje denken aan linkin parc.
I tried so hard and got so far
But in the end it doesn't even matter
I had to fall to lose it all
But in the end it doesn't even matter
One thing, I don't know why
It doesn't even matter how hard you try
Keep that in mind, I designed this rhyme
To remind myself how I tried so hard.
Het gevecht is gedaan, je hebt nu misschien wat meer andere rust met je prins en de zwarte prins op de erwt.
Bedankt voor je openheid en het vertrouwen in je volgers.
Lieve Mandy ik doe je regelmatig even een berichtje via insta, altijd vrolijk maar ik moest echt even slikken. Wat een verdriet maar wat mooi en eerlijk geschreven.
Veel liefs Angelique Bonestroo
Ach lieve lieve Mandy ik lig hier met tranen in de ogen op kerstavond en voel je verdriet, pijn en vreugde. Je bent de leukste tante die er is (ok samen met Ilona en vast nog meer vet coole, de leukste en liefste tantes, ik zeg we maken het officieel met bitterballen en wijn voor de allerleukste bbbff en leukste tantes ever mag ik dan jullie eerste clublid zijn? Zoi ik een grote eer vinden. Wat ontzettend dapper van je jouw verhaal te delen. Knuffel lieverd en tot gauw bij het eerste treffen van de leukste tantes 😘
Woow Mandy.. Kippenvel van je bericht! Knap en goed dat je het gedeeld hebt. Want er rust helaas nog steeds een taboe op en mensen zijn soms te makkelijk en naïef in hun vragen. Dank voor je openheid! En ik ben dankbaar voor jou dat je oprecht mag zeggen heel gelukkig te zijn nu! Want dat is zeker niet zonder slag of stoot gegaan! Knap!
Veel liefs,
Michelle
Moedig om je zo kwetsbaar op te stellen. Tegelijkertijd ook heel krachtig! Heel veel liefs, Marjolein
Lieve Mandy, wat dapper dat je dit hebt kunnen opschrijven, een groot gemis dat je /jullie een plekje hebt kunnen geven na een lange periode.
Jou verhaal geeft ook veel kracht aan iedereen die in de zelfde situatie zit. Wens je mooie feestdagen met je prins en geniet elke x van je leuke story’s... knuffel van José en Mariëlla 💞
Lieve Mandy en Jelle,
Wat een “levensverhaal” diep ontroerd!
Maar ook ongelofelijk trots op jullie!
Geweldig om te lezen dat je kei gelukkig bent !
Fijne feestdagen en een fantastisch 2021❤️😘
Lieve Mandy,
Nooit het verhaal erachter geweten, onze wegen hadden zich verspreidt maar nu door social media hebben we toch weer wat contact, erg leuk omdat wij altijd goed geklikt hebben en fijn om het hele verhaal te lezen en ik voel de pijn en niet omdat ik erover mee kan praten maar toch is het voelbaar en ik ben super blij voor je dat je het na 10jaar opengooit al is het voor jezelf, weet ik zeker dat er veel steun uit gehaald wordt en wellicht ook inzicht voor diegene die er niet altijd bij stil staan. Ik ben erg happy voor jou en jouw prins en dat jullie samen gelukkig zijn❤️Een warme knuffel Bianca 🥰
Jeetje wat een verdrietig, maar vooral ook mooi verhaal. Mooi hoe je het hebt verwoord. Mooi ook hoe je ook zonder kinderen verder kunt gaan. Mooi hoe je toch kunt genieten van leuke neefjes en nichtjes. Mooi hoe je het voor jezelf met dit verhaal weer een stukje verder hebt verwerkt. Mooi hoe het een naslagwerk is geworden voor mensen met dezelfde wens. Mooi dus!!
Dikke knuffel en veel liefs!!
Dikke knuffel voor jou! Wat een verhaal... hier ook geen kindjes terwijl ik ook heel graag een kinderwens had. Toen ik klein was had ik een beeld voor me hoe t zou zijn als ik wat ouder zou zijn, maar het mocht niet zo zijn. Helaas is mijn leven ook heel anders gelopen als dat ik had gehoopt, maar niet op dezelfde manier als jouw verhaal. Ik geniet nu vollop van mijn 3 neefjes en nichtje! Ik ben hun suikertante en beschouw ze als mn eigen kindjes. Sinds kort ben ik ook ‘bonus’ mama van een jongen van 10. Maar tis en blijft niet je eigen kind van je eigen vlees en bloed, maar kan er wel van genieten! Je mag trots op je zijn dat je je verhaal op papier hebt gezet. 😘❤️
Lieve Mandy,
Wat heb je dit mooi geschreven. Het lijkt mij vreselijk om dat steeds te moeten voelen maar wat ga je er nu mooi mee om. Het is ook echt geweldig om je te volgen met je nichtje en neefje. Je bent zo'n geweldig leuk en mooi mens.
Hier ook geen kinderen maar dat is een heel ander verhaal want dat kiezen wij bewust al worden er ook hele vervelende vragen vaak gesteld aan mij. Maar dat terzijde. Ik wil je een mega digitale knuffel geven. Je bent een prachtmens en een voorbeeld voor vele. ❤
Liefs Kelly
Wauw wat mooi weer geschreven Mandy ! Ik heb het met een lach en een traan gelezen. Ik had het jou zo gegund! Ik was zelf héél jong moeder en nu jong oma .
Ik vind het echt fantastisch hoe jij met je nichtjes en neefjes omgaat, je bent echt de leukste tante die ik ken !
Hoop dat het opschrijven je rust geeft dikke knuffel van mij ♡♡♡
Even geen woorden.... wel bewondering en een dikke knuf voor jou 💖
❤️
Wat heb je dat mooi omschreven Mandy. Ik had geen idee trouwens. Ik ben zelf ook ongewild kinderloos al zijn wij in die tijd gestopt voor we met hormonen aan de gang moesten gaan. Dat besluit was pijnlijk maar ik ben er nog steeds blij mee. Anyway. Heel dapper dat je je verhaal hebt gedaan. Knuffel!
Wat is endometriose toch een mean bitch! Jij bent de derde van wie ik weet die deze ziekte heeft en er ook net zo hard door is getroffen. Wat goed dat je je verhaal doet en andere mensen bewust maakt van de pijn die je hierdoor mentaal en fysiek doormaakt. Hoewel wij nu twee geweldige kindjes hebben, kwam onze jongste er niet zomaar. Opeens besefte ik wat anderen doormaken als dat zo is. Het aanrijden van zwangeren herken ik als gedachte. In die tijd heb ik ook zulke kwade gedachten gehad. Vooral na weer een misplaatste opmerking. Dus mocht ik me ooit schuldig hebben gemaakt aan een dergelijke opmerking, dan schaam ik me diep en bied ik je mijn grootste excuses aan.
Het besef dat we nu toch onze twee kindjes hebben maakt me heel dankbaar daarvoor. Tegelijkertijd zou ik wensen dat ik dat geluk met jou en met de andere ongewenst kinderlozen die ik ken. Koester je lieve neefjes en nichtjes, ik ben blij dat je zo dicht in hun leven betrokken kunt zijn. Het is heerlijk wat je voor ze betekent. Dat hoor ik iig hier, in je insta-posts en ook de keren dat ik je tegenkom in de speeltuin met je cuties❤️
Veel sterkte met jullie gemis, veel geluk met je verdere mooie levenspad en alle liefde. Dikke knuffel!
Lieve Mandy,
Wat mooi beschreven. Ik heb ongeveer eenzelfde traject doorlopen (nog 6 mislukte IUI pogingen ervoor gehad). En gigantisch veel last gehad van de hormonen die ik moest slikken en spuiten. Mijn man ook want ik was echt niet mijn positieve zelf. Ik ben dan ook altijd blij als partners samen blijven in deze moeilijke tijd want ik ken ook verhalen waar de relatie stukloopt en de vrouw niet alleen zonder kind maar ook zonder man achter blijft. Waar we in verschillen is dat wij uiteindelijk toch het geluk hadden om onze wens uit te zien komen. En ik ben er ontzettend dankbaar voor. Maar ik voel me ook altijd schuldig. Naar vriendinnen bij wie het niet lukte of die een of meerdere kinderen zijn kwijtgeraakt. Ik weet niet waarom ik dat schuldgevoel niet los kan laten, het is immers niet mijn schuld. Maar toch, ik gun ze ook zo hun geluk dat ik niet volledig durf te genieten van het mijne. En ik heb geen idee hoe ik van dat gevoel af kan komen. Iemand daar ervaring mee en een tip voor?
Ha lieve Mandy,
Voor een groot deel kende ik jouw verhaal natuurlijk al; we hebben het voorheen vaak met elkaar besproken, onze beider kinderwens (en als het kon met een glaasje Baileys erbij 😉😀).
En nu je het opgeschreven hebt, wordt het mij nog duidelijker. Ik herken best veel van de goed bedoelde, maar net verkeerde opmerkingen die anderen kunnen maken over kinderloosheid. Ook de strubbelingen tussen blij zijn voor vriendinnen die zwanger worden en de pijn die je zelf voelt..... heel herkenbaar! En het is wat op een gegeven moment “een plekje krijgt in je leven”, maar ook als je jaren verder bent, kan het soms opeens, zomaar vanuit het niets, weer terugkomen en pijn doen.
Het is helaas niet anders en op een andere manier invulling geven aan je leven is dan belangrijk inderdaad! En dat doe je supergoed!
Liefs van je oude buufie 😘
Hoi Mandy,
Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Patricia ik ben 26 jaar en ik heb zojuist jou verhaal gelezen. En woow wat komt dat binnen! Ik herken het ook, want ook ik zal geen kinderen krijgen. Ik heb mijn kinderwens al sinds mijn dertiende, geen grap, maar eigenlijk pas dit jaar dat ik weet dat het nooit zal gaan gebeuren. Ik heb een beperking, het foetaal alcohol syndroom, mijn baarvrouw( sorry voor het woord maar wat ze echt van me is krijg ik niet zo goed verwoord) dronk tijden de zwangerschappen van mij en mijn 1 jaar jongere zusje. Hierdoor hebben wij dus alle bij hersenschade gekregen, het FAS. Ik had voor mezelf altijd voorgenomen vroeg moeder te worden en ik zou het beter doen dan mijn baarvrouw. Maar ik woon sinds mijn 15e op woongroepen en heel langzaam aan vertelde alle mensen die me kende dat het mischien wel eens anders zou gaan lopen... pas sinds dit jaar weet ik dat het gewoon nooit zal gaan. Ik krijg hiervoor een speciale therapie in februari om alles te verwerken. In mijn hoofd kan het gewoon, maar mijn hart weet dat het nooit zal lukken. Mede ook omdat ik tetralogie van fallot heb, een aangeboren hartafwijking, ook dankzij mijn baarvrouw. Als ik kinderen zou krijgen dan zet ik waarschijnlijk mijn eigen leven op het spel, mijn hart zal de bevalling niet aankunnen. Dit alles heeft mijn hart gebroken, maar ik heb er een soort 'oplossing' voor gevonden. Ik heb namelijk een reborn baby, dit is een pop die op een levensechte baby lijkt. Momenteel heb ik dus( voor mijn gevoel) toch wel een beetje een kindje, ook al weet ik dat het niet echt is. Ik weet ook al jaren de naam van mijn kindje, en die naam geef ik aan een van mijn reborns. Als het goed is komt ze in januari/februari. Haar naam zal Skye Aurora Louanne zijn. Ik heb expres de naam gebruikt die ik voor een echt kindje in mijn hoofd had, omdat ik hoop dat ik het dan ook al een klein stukje kan accepteren dat de 'echte' skye nooit zal komen. Wauw, wat heb ik veel getypt zeg, maar ik voelde dat ik even mijn verhaal aan je kwijt moest. Als je ooit met me wil praten dan mag dat, ik herken je pijn en verdriet. Ik hoop ooit alles ook een plekje te kunnen geven, zodat ik niet direct overstuur raak als de wens weer in mijn hoofd komt. Maar voor nu: goed voor mezelf zorgen en daar horen mijn reborn kindjes zeker bij. Veel liefs, Patricia.
Lieve Mandy, wat dapper dat je dit "op papier" hebt gezet. Het verdriet kan ik helaas niet voor je wegnemen. Een dikke virtuele knuffel voor jou.
Dag Mandy, ook ik wist al op jonge leeftijd dat ik, net als mijn moeder, kinderen wilde en dan thuis zou blijven om voor ze te zorgen.....helaas liep het leven anders en bleef ik te lang partnerloze. Achter in de dertig heb ik, met behulp van ontzettend lieve mensen (donor) geprobeerd alleen zwanger te worden. Op dat moment ontmoette ik mijn man. En......hij had geen kinderwens, zo lang alleen, zo lang al een verlangen naar een lieve partner en die dan vinden en dan deze mededeling. Gelukkig wilde hij erover nadenken en gingen we al snel het medisch traject in vanwege mijn leeftijd. Na 1 mislukte ivf poging wilden ze ons niet verder helpen, mijn voorraad eitjes was minimaal en van een slechte kwaliteit. We zijn nu 10 jaar verder en ik kan er best goed mee leven al heb ik het in eerste instantie niet willen accepteren en altijd hoop gehouden (dat was de overlevingsstrategie denk ik). Nu worden mijn vriendinnen oma en dat komt soms heel hard binnen ondanks dat ik het iedereen gun en er ook van mee kan genieten, soms is het nog steeds onwerkelijk, zo oneerlijk en zó verdrietig! Dank voor je verhaal, herkenning en erkenning is fijn, in een wereld waarin “iedereen” kinderen heeft voel je je soms alleen, het besef dat er veel meer mensen zijn die dit doormaken geeft steun en troost. Ik ben een moeder zonder kind...💕💕
Lieve Mandy, wat herkenbaar geschreven! Het wel blij willen zijn en dat ook echt kunnen zijn, maar toch ook het gevoel van “ik zou dit ook zo graag willen”, en het gevoel dat je zwangere vrouwen graag aan zou willen rijden met je winkelwagentje.
Je verhaal geeft hoop dat het ook goed kan zijn! Dankjewel.
Ik heb het gelezen en tranen in mijn ogen.En heel veel geluk groetjes van Arie e
Ha lieve Mandy
We kennen elkaar niet zo heel goed en van een afstandje ving ik soms wat op. Dan had ik er altijd een knoop van in mijn buik. Want als ik het iemand gegund had dan was jij dat. Soms is het leven zo oneerlijk. Bedankt voor je moed en voor het delen van je verhaal. Het zal anderen ongetwijfeld steunen. En ik hoop dat het jou meer lucht geeft. En wat een kanjer tante hebben jouw neef en nicht! Alle geluk voor jullie, en ik volg je lekker gewoon verder op een afstandje. Lieve groet van Elleke
Wat mooi dat je het nu hebt kunnen opschrijven. Voor anderen maar ook voor jezelf. Trots op je lieve nicht, 😘😘, Sylvia
Beste Powervrouw,
wat is je verhaal herkenbaar! En wat heerlijk om het ontnuchterende stuk op het einde te lezen. Het stuk over de acceptatie en dat je ook gelukkig kan zijn zonder kinderen! Fijn om ook eens het verhaal van iemand te lezen die "durft" toe te geven gelukkig te zijn ondanks de ongewenste kinderloosheid en ondanks dat de pijn blijft. Vooral daarin herken ik me, en ik merk dat mijn omgeving het soms lastig lijkt te vinden dat acceptatie en pijn naast elkaar kunnen bestaan.
Heel veel geluk gewenst en super mooi dat je heg zo open deelt 🙏
Hallo Mandy, via facebook kwam ik hier terecht. Ik lig huilend in bed na de zoveelste teleurstelling. Het doet me enorm goed om je verhaal gelezen te hebben. Ik ben 30, heb 2 jaar geleden borstkanker gehad en al 4 jaar bezig met onze kinderwens. Ik had mijn gevoelens niet beter kunnen omschrijven als dat jij hebt gedaan. Je bent een krachtige vrouw met een krachtige boodschap. Ik hoop op een dag net zo sterk te kunnen zijn om het ook een plekje te kunnen geven, want potverdorrie wat is dit zwaar. Bedankt voor je motiverende woorden. Liefs.
Alhoewel ons verhaal niet identiek is, de uitkomst is helaas dezelfde. Tranen rollen over mijn wangen, voor jou maar ook voor mezelf.
Wat fijn om precies mijn gevoelens terug te lezen van iemand anders, het is dus toch normaal.
Bedankt voor je verhaal!
Liefs Maartje
Hoi Mandy, Wat een prachtig geschreven, maar verdrietig verhaal. Knap dat je het zo hebt kunnen schrijven. Groetjes Gerdien
waarom geen draagmama zoeken of is dat niet mogelijk
Lieve Mandy, wat ben ik enorm trots op je. Wat een durf om dit zo op te schrijven en te delen met een ieder die het leest. Je bent inderdaad een sterke vrouw met een hart van goud die ieder kind graag als mama had gehad. Heel veel liefs Maris
Hoi Mandy, zojuist je verhaal in de telegraaf gelezen en zó herkenbaar. Zo fijn om te lezen dat je wel gelukkig bent en weet te genieten zonder moeder te zijn. Ieder persoon en ieder lichaam is een wereld maar er zijn zóveel vrouwen met hetzelfde probleem en ondanks dat vrienden en familie het (denken te) begrijpen...is het zo moeilijk om alle opmerkingen en goedbedoelde tips goed op te pakken en beleefd te reageren. Ik zelf heb 3 miskramen gehad, 4 IVF pogingen totdat ze me vertelden dat ik simpelweg onvruchtbaar ben omdat ik héél weinig eicellen heb en daarbij van slechte kwaliteit. Ik moest het maar een plekje geven inderdaad en dat kon ik niet, ik kon het niet accepteren bovendien was ik 3 keer zwanger geworden. En dan mensen die zeggen 'dan adopteert je toch een kind'... alsof dat zo gemakkelijk is en ik wilde net zoals jij een kind in me voelen groeien en leven. Wat ik nu ga zeggen zal je misschien weer pijn doen, maar ik ben momenteel 34 weken zwanger en kan het nog steeds niet geloven. Is echt een wonder. Het enige wat ik niet begrijp is waarom vrouwen hier niet beter over worden ingelicht zodra ze ongesteld worden door onze huisartsen bijvoorbeeld. Waarom worden we niet op 18 jarige leeftijd bijvoorbeeld getest op onze eicellen? Als ik had geweten dat ik weinig eicellen had, was ik er veel eerder mee begonnen.
Veel sterkte Mandy en BEDANKT voor je verhaal.
Liefs Diane
Lieve Mandy, ik volg je al een tijdje op insta en had een klein gedeelte van dit verhaal al meegekregen via een berichtje over moederdag. Ik ben zelf ook kinderloos en was dus superbenieuwd naar jouw verhaal. Heb het nu pas gelezen ondat ik echt kneiterziek was van de Corona (we hebben veel gemeen! 😉). Nu wel en ik vind het prachtig hoe je het beschrijft en heel herkenbaar. Niet het stuk over al die ivf en andere behandelingen (ik heb vaak gezegd zo ‘blij’ te zijn dat de oorzaak bij mij anders ligt waardoor ik dat traject niet heb hoeven doorstaan, lijkt me afschuwelijk moeilijk). En geweldig dat je het nu beter kunt accepteren. Wij proberen dat 6 jaar na dato ook nog steeds te doen wat vaak ook lukt. We moeten het in het leven doen met wat komt en wat niet komt, dat geldt voor iedereen. De één heeft wat betere kaarten gekregen dan de ander, maar we maken er sowieso wat moois van! ❤️
Heel mooi en indrukwekkend geschreven hoor.
Ik had het voorrecht je moeder te ontmoeten waarna ons verhaal wel erg op elkaar bleek te lijken! Dankjewel voor weer een stukje verdieping voor mijzelf hierin! En je schrijft humoristisch....zonder die karaktertrek had ik dit rouwproces nooit kunnen doorlopen! ♥️
Beste Mandy, ik las je interview in de Volkskrant en appte je zus dat ik het zo'n mooi stuk vond (en dat jullie zo op elkaar lijken). Zij stuurde de link naar dit artikel door. Bedankt voor het delen van je verhaal!
Stil ben ik van je verhaal. ❤️
Liefs
Wat stoer en dapper dat je dit hebt willen delen . Dank je wel . X
Wat een eerlijk en oprecht verhaal Mandy! Dikke knuf voor deze dag!