In de ruim twintig jaar dat ik voor de klas sta, heb ik al van alles meegemaakt. Van héél fijne tot afschuwelijk verdrietige momenten. Ik dacht echt alles wel een keer gezien te hebben en niet zo snel meer ergens van op te kijken. Maar ik had even niet op Corona gerekend...
Nooit had ik kunnen vermoeden dat er een moment zou komen dat niet alleen onze school een dagje dicht zou gaan, voor een studiedag of een verhuizing of zo, maar dat álle scholen dicht moesten. En niet maar voor een dag, maar 6 weken lang. Acht, als je de meivakantie erbij optelt. En dan nog eens vier weken waarin we de deuren alleen maar op een kiertje mochten openen.
Wat voor impact dit op mij had, lees je in dit artikel.
Scholen dicht
Op 15 maart '20 kregen we het bericht dat de scholen dicht gingen. En onze wereld stond, net als die van iedereen, even op z'n kop. Want hoe moest dat dan, een school zonder leerlingen en lesgeven op afstand? Gelukkig zit het onderwijs vol met 'flexibele aanpakkers' en hadden we in een mum van tijd een plan van aanpak klaar.
Die eerste weken hebben we ingezet op het herhalen van bekende lesstof. Dat gaf niet alleen ons, maar ook ouders en leerlingen de gelegenheid om aan die bizarre nieuwe situatie te wennen. Daarnaast was het voor veel kinderen een mooie gelegenheid om dat wat ze moeilijk vonden, wat extra te oefenen en achterstanden in te lopen. Maar ja, dat konden we natuurlijk niet eeuwig blijven doen.
En dus werden de plannen aangepast en gingen we aan de slag met het aanbieden van nieuwe lesstof op afstand. Dat was even wennen, voor ons, voor onze leerlingen én voor ouders.
Online lesgeven, filmpjes opnemen en videobellen met leerlingen... Mijn ICT-skills zijn met sprongen vooruitgegaan! En natuurlijk ging dat niet allemaal vanzelf of was het altijd fijn en makkelijk. Filmpjes die tig keer over moesten omdat er een kat door het beeld liep, een kind begon te jengelen of we over onze woorden struikelden (leerkrachten zijn soms nèt echte mensen). Fulltime bereikbaar willen zijn, terwijl je normaal parttime werkt. Nee, het was zéker geen vakantie…
En ook ouders liepen thuis tegen de nodige problemen aan. Overbelaste websites of kinderen die niet mee wilden werken (jij bent m'n juf niet). Opvoeden, lesgeven en tussendoor ook nog iets voor je eigen werk proberen te doen. Ga d'r maar aan staan.
Op halve kracht open
Na de meivakantie mochten we onze deuren weer voorzichtig openen en dat was voor ons net zo spannend als voor ouders. Zou dat allemaal wel lukken met de hygiëne en het houden van afstand? En fysiek onderwijs geven aan halve klassen, betekende ook nog voor een deel thuisonderwijs verzorgen. Niet meer met filmpjes (want die hadden dan 's nachts opgenomen moeten worden en dat ging zelfs óns iets te ver), maar er moesten wel online lessen klaargezet worden. Maar wat wás het fijn om al die blije koppies weer te zien. En wennen, dat ook. Wennen aan alwéér een nieuwe situatie. Er mocht niet meer geknuffeld worden en de juffen en de meesters moesten op hun 'eigen eiland' blijven.
Vanaf 8 juni mocht de school weer volledig open. Voor kinderen dan, want ouders mogen niet meer naar binnen. En dat is gek en niet wat we het liefste willen. Maar ook fijn, want ouders konden weer ouders zijn en ik mocht weer lesgeven aan echte kinderen i.p.v. aan een beeldscherm. De enige die het liever bij de oude situatie had gehouden, was de kat eigenlijk.
Het nieuwe normaal
Al snel leek alles binnen de deuren van de school weer aardig 'normaal'. 30 kinderen hun handen laten wassen bleek nog een flinke uitdaging en sommige collega's moest je af en toe even anderhalve meter wegkijken, maar verder veranderde er niet zoveel. Het meest bizarre schooljaar uit mijn onderwijscarrière zat erop en na een rustige (maar dik verdiende) zomervakantie, begon er net zoals altijd gewoon weer een nieuw schooljaar.
Het enige verschil met het jaar ervoor was dat er nu ook een plan klaar lag voor als de school weer dicht zou moeten. Of voor als er kinderen thuis zouden moeten blijven omdat ze Coronagerelateerde klachten hadden. Of omdat de juf zelf Corona zou krijgen.
Juf met Corona
En dat was een mogelijkheid waar deze juf geen rekening mee gehouden had. Want hoewel mijn leven al maanden op z'n kop stond door Corona, bleef het 'ziek zijn' een beetje een ver van mijn bed-show. Ik had meer last van alle maatregelen, dan van het virus zelf. Daarnaast kende ik wel wat mensen die positief getest waren, maar niemand (persoonlijk) die er echt ziek van geworden was.
Dus toen ik half november lichte verkoudheidsklachten kreeg, had ik niet het idee dat het zo'n vaart zou lopen. Ik vond het vooral stom dat ik daardoor thuis moest blijven met klachten waarvoor ik me in een vorig leven 'never nooit niet' ziek zou melden. Ook toen de uitslag positief (en dus knetternegatief) bleek te zijn, maakte ik me nog vrij weinig zorgen. Ik had milde klachten en kon vanuit huis ook genoeg voor mijn werk doen. Daarbij was ik blij dat ik niemand op school aangestoken had kunnen hebben (in dat kader was het fijn geweest wanneer ik dit dan ook mijn zwager, schoonzus en beide kinderen niet zou hebben 'aangedaan', maar dat terzijde).
Van het ene op het andere moment werd ik toch nog hartstikke ziek. Keelpijn, koorts, doodmoe, snotverkouden en een allesoverheersende afschuwelijke hoofdpijn die een paar dagen aanhield. Die van het soort waardoor je niet eens meer kunt nadenken, laat staan iets voor je werk kunt doen.
"In het onderwijs kan je niet ziek zijn" wordt er vaak gezegd. En dat klopt. Deels omdat er geen vervanging is. Maar de echte reden is dat je je als juf (of meester) zo vreselijk schuldig voelt dat je leerlingen het zonder jou moeten doen, thuis moeten blijven of dat je collega's jouw klas moeten overnemen, waardoor hun eigen werk blijft liggen. En dat sucks. Big time. Dus iedereen die denkt dat de zieke juf van hun kind thuis lekker serietjes aan het bingewatchen is...think again. Ze wordt waarschijnlijk verteerd door schuldgevoel en telt de dagen af totdat ze weer naar school mag.
Tot slot nog even dit
Het is een tijd die de geschiedenisboeken in zal gaan en waarover mijn leerlingen later aan hun eigen kinderen zullen vertellen. En ik hoop met heel mijn hart dat ze dan vertellen dat het anders was, een beetje vreemd, maar ook best fijn!
Na een aantal jaar niet meer voor de klas te hebben gestaan, ging ik weer terug naar daar waar het ooit begonnen is. In het artikel Mijn naam is juf lees je waarom ik deze keus gemaakt heb en hoe dit mij bevalt.
Meer informatie over basisschool De Pionier in Rotterdam vind je hier.
Wil jij ook werken voor de RVKO? Kijk dan hier.
Reactie plaatsen
Reacties
Top Mandy! Precies zoals het was/ nog is! Mijn laatste jaar op school was ook zeker het raarste, moeilijkste én bijzonderste!! Ik herinner me ook alle contactmomenten, filmpjes en acties als speciaal!
Dat had je toch nooit kunnen voorspellen, dat je op deze manier afscheid van het onderwijs zou moeten nemen. Maar heb zo'n vermoeden dat we je nog regelmatig op de Pionier zullen zien 😘
Lieve Juf Mandy,
weer ontzettend leuk geschreven..en omdat ik je persoonlijk ken hoorde ik je dit bericht gewoon voorlezen haha. Blij dat je langzaam weer iets beter bent...liefs van mij
Ik geloof ook niet dat ik het in me heb om op een andere manier te schrijven, haha. Bedankt voor het mooie compliment lieve Jippie 😘
Lieve Mandy, Fijn dat het weer wat beter gaat. Hopelijk zonder restverschijnselen weer snel voor de klas.
En wat mooi geschreven weer, wacht al een tijdje op je eerste boek met hilarische verhalen. Beterschap 😘
Dank je wel, lieve Annemiek 😘
Enne, dat boek komt er hopelijk echt nog eens 😊
Lieve Mandy, ik hoop dat je snel weer helemaal bent opgeknapt en coronavrij en fit weer terug naar je klas mag. Ik ken je niet persoonlijk, maar ik heb het idee dat jij zo'n juf bent die enorm wordt gemist door haar leerlingen. Beterschap! :)
Lief, dank je wel 😘
Ik ben gelukkig weer aardig opgeknapt. Alleen nog vreselijk moe. Ik ga maandag weer aan het werk en ik kan niet wachten 🎉
Mooi omgeschreven. Het is zeker een bijzondere tijd en nog steeds. Hier moeten nu ook de kinderen een mondkapje op school op (de hele dag!!!). Maar mijn jongens gaan nog steeds met veel plezier naar school en hebben er weinig last van. Zoveel respect voor de kinderen en de leraren.
Ik denk zeker dat we deze tijd nog lang gaan herinneren.
Ik denk het ook....
Dank je wel voor je lieve reactie 😘
Hi lieve Mandy,
Waarom word ik altijd ontroerd door jouw blogs? Aha... Ik weet het! Je bent gewoon een ontzettend betrokken en bevlogen mens. Je kindjes en je collega's zullen je onwijs missen maar willen ook dat je straks weer helemaal beter bent. Dat laatste hoop ik van harte en dan kan iedereen weer volop van jouw energieke levenslust genieten. Dusssss (zei de mus)... take your time en zorg goed voor jezelf. Xx
Wat een mooi compliment, lieve Hilde 😘
Pittige & herkenbare tijden, Mandy!
Hou je taai en thanks voor het inkijkje wat je op deze manier geeft.
Liefs uit Indonesië van je oud-collegaatje
Aaahh, wat leuk Carlin! En nog steeds in Indonesië dus? Hoe gaat het daar?
Lieve Mandy, weer zo mooi en vanuit je hart geschreven. Het zijn zeker gekke tijden, voor iedereen. Met alle beperkingen, tegenslagen, verdriet, maar ook met alle nieuwe inzichten, ook mooie dingen die hieruit voortkomen, nieuwe ervaringen.
Zelf ziek worden staat voor mij ook zo ver weg, omdat we ons aan alles proberen te houden, wegblijven waar teveel mensen zijn, afstand houden, thuis werken, mondkapje op. Toch zit het vaak in een klein hoekje en kan het zomaar gebeuren.
Hoop dat je snel weer helemaal beter bent en er weer 100% voor je kinderen en collega's kunt zijn.
Heel veel beterschap xxx
Ach lieve Nicole, 2020 gaat voor jullie helemaal de boeken in als het naaste jaar ooit. En dan nóg zó positief in het leven kunnen staan. Petje af voor jou. En een dikke knuffel erbij ❤️
Lieve Mandy,
Mooi om te lezen hoe dat dan gaat op school nu. En ben blij dat het langzaam aan wat beter met je gaat! Hopelijk kan je weer snel lekker aan het werk. Denk dat je klas jou humor wel weer kan gebruiken ;)
Liefs Kelly
Lief, dank je wel 😘
En maandag ga ik weer naar school, kan ik gelijk de kerstboom optuigen 🤣
Zullen we die collega’s die je op afstand moet jagen eens bij naam noemen? 🤪
Ik hoop je snel weer op school te zien! Digitale knuffel en kus!
Maandag ben ik er weer...
Zal ik voortaan heel hard `ananas` roepen als iemand te dichtbij komt? 🤣
Leuke blogs!
Dank je wel 😘
Coronatijd. Een bijzondere en voor veel mensen zware periode in het leven. Maar voor kinderen, ouders en leerkrachten -denk ik- nog meer. ‘Kindertijd’ hoort toch een onbezorgde tijd te zijn......
Deze blog geeft daar een totaal andere kijk op! Dankjewel juf Mandy voor dit bijzondere ‘kijkje in de keuken van een juf’❤️
Graag gedaan lieve Anja. Jij bedankt voor het lezen en je leuke reactie 😘
Mandy wat schrijf je toch ontzettend leuk! Respect voor alle juffen en meesters, en de kindertjes ook natuurlijk. Jullie behoren tot de helden van dit gekke jaar. Net als het medisch personeel, verzorgers, supermarkt medewerkers en nog veel meer van die helden. Fijn dat het beter met je gaat. Hopelijk weer snel voor de klas!
Lief, dank je wel 😘
En maandag staat juf Mandy weer voor de klas, kannietwachten 😊
Top weer, als juf met pensioen zo leuk om jouw schrijfsels te lezen. En je bent weer bijna beter! Happy Mandy....
Dank je wel voor je lieve woorden, Leah. En inderdaad, zo goed als beter en zó happy 😊
Wow, wat mooi om te lezen! Het is zeker een gek jaar dat denk ik niemand ooit zal vergeten, en zeker de kinderen niet. Het mooie aan deze tijd is toch wel de creatieve oplossingen die gezocht worden en de samenhorigheid die het met zich meebrengt (maar dan vooral in het begin van de crisis, heb wel het idee dat het steeds minder wordt). Hopelijk knap je goed op en hou je er niets aan over en kan je snel weer voor de klas staan.
Lieve Mandy,
Pakkend en mooi geschreven, je raakt mij in mijn 💖. Ik hoop dat je snel weer je oude fitte zelf bent en dat de leukste juf allertijden snel voor de klas kan staan om dat doen waar ze zo van geniet. Liefs Renate
Lieve mandy, mooi verhaal. Recht uit het hart. Je doet het super en hopelijk kunnen we er later om lachen op een vol terras. 😃. Met wijn. Die je dan ook weer proeft. 😂. Voorlopig is het diep triest als kinderen erop worden aangesproken als ze te dicht bij elkaar in de buurt komen. Wie had kunnen denken dat dat ooit “fout” zou zijn..... hou vol!! Kus, Pau xxx
Dat heb je meer mooi beschreven juf Mandy ;)