Hoofdgerechten

Wij gingen vroeger best vaak uit eten. En dan het liefst naar onze favoriete Italiaan in Delft. Daar wisten ze namelijk precies wat we wilden eten, dus dat was wel zo makkelijk. Mijn zus bestelde steevast een pizza Margherita, want die lustte verder niks. Mijn moeder wilde altijd de gamba's, maar dan met extra knoflook en zonder pepertjes (of iets anders zoals het precies niet op de kaart stond). Mijn vader ging dan òf voor een pizza piccante (extra pikant) òf voor de spaghetti alieolio (want zo schreef je dat in mijn beleving). En ik, ik vond vond alles lekker (en dat was als mollige puber dan ook precies een beetje mijn probleem). Maar om nog even op die spaghetti aglio olio e peperoncino terug te komen, inmiddels weet ik dat het geheim daarvan zit in het maken van een olie waarin je de knoflook en pepertjes verwarmt (i.p.v. bakt). Heerlijk pure smaken en super simpel! Wij aten er deze (eveneens heel makkelijke ) geroosterde aubergines bij. 

Dit is het achtste recept voor risotto op mijn blog. Da's natuurlijk niet geheel toevallig, aangezien ik een groot liefhebber van dit Italiaanse rijstgerecht ben. Dat komt enerzijds door het feit dat ik het heerlijk vind om te maken (een beetje rustgevend in een pan roeren, zouden meer mensen moeten doen) en anderzijds omdat je er eindeloos mee kunt variëren. Daarnaast vind ik risotto gewoon heel lekker en, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, helemaal niet moeilijk om te maken. Het maken van een goede risotto vergt gewoon tijd, aandacht en liefde. Deze risotto met garnalen en zeekraal is een variant op mijn risotto met garnalen en rucola (die op zijn/ haar beurt weer is gebaseerd op de risotto met venkel en zalm).  

Ik heb weer een heerlijk vegetarisch gerecht voor jullie. Zó lekker, dat het zelfs is goedgekeurd door mijn huisgenoot (waarop ik stiekem al enige tijd heel erg verliefd ben). En het mooie is, hij mist dus niets in dit gerecht. En dat zegt heel wat, want hij heeft me regelmatig gevraagd of ik 'niet iets vergeten was' wanneer ik hem een bordje zonder vlees voorzette. Het gaat hem volgens mij nog niet eens zozeer om de smaak, maar voornamelijk om de structuur van vlees. Door de aubergine lekker krokant te bakken, krijgt dit gerechtje toch de stevige bite waar die carnivoor van mij blijkbaar behoefte aan heeft. 

De laatste tijd zie ik het ene na het andere gerecht met jackfruit voorbijkomen. Dat is niet gek ook, want nu steeds meer mensen ervoor kiezen om minder vlees te eten, is deze vrucht (met een structuur van draadjesvlees) een mooi compromis. Ik maakte er een heerlijk Mexicaans gerechtje van: tortilla's met pulled jackfruit en avocadocrème. En koriander natuurlijk. Geen Mexicaans (Indiaas, Thais.....) gerecht zonder koriander. Ik weet dat veel mensen direct aan zeep denken bij de gedachte aan koriander alleen al, maar geloof mij... je kunt het leren eten. Ik maakte voor de variatie deze bakjes van de tortilla's. Staat extra leuk. Heb ik ook niet zelf verzonnen hoor, vele foodbloggers gingen mij voor...maar ach, beter goed gejat dan slecht verzonnen, toch?Nog even terugkomend op deze pulled jackfruit... dit gerechtje werd zeer goed ontvangen door mijn vleesetende lover. Het is dat hij wist dat het hier niet om een echt varkentje ging, anders had hij het verschil vast niet geproefd.   

De maand maart is sinds een paar jaar gebombardeerd tot de maand waarin er minder vlees gegeten wordt. Zo vindt van 11 t/m 18 maart de tweede week zonder vlees plaats. Wat mij betreft een super initiatief om mensen te stimuleren om minder vlees te eten. In dat kader hebben wij ervoor gekozen om deze hele maand geen vlees te eten. Aan de slag met vegetarische recepten dus. Zoals deze heerlijke gevulde aubergines bijvoorbeeld. Ik heb hiervoor gebruik gemaakt van een vleesvervanger, maar die kan je wat mij betreft ook prima weglaten. De kaas en noten in het gerecht vervangen al genoeg (voor zover er iets vervangen moest worden). Mijn vleesetende lover werd overigens wèl heel blij van dit nepgehakt van Quorn. 

Appeltje eitje....Waar die uitdrukking vandaan komt is mij een raadsel, maar makkelijk is ie wel. Deze lasagne met paddenstoelen en spinazie. Een klein kwartiertje voorbereiding en daarna doet de oven de rest. Heb jij mooi de tijd om een lekker glas wijn inite schenken en  met de benen omhoog op de bank te zitten. Een beetje televisie kijken of een goed gesprek met de kat voeren. Met je partner mag ook. Maakt mij niet uit. Ik ben in elk geval een groot fan van ovenschotels. Heerlijk zo'n bordje comfortfood! 

Deze hartverwarmende kokoscurry mag toch eigenlijk niet ontbreken op Mandyandmore. Heerlijk en super snel klaar en daarmee dus heel makkelijk om na een drukke dag toch iets gezonds op tafel te kunnen zetten. Het is gebaseerd op een recept uit de Allerhande. Ik heb de kikkererwten uit het origineel voor deze gelegenheid vervangen door aardappels en gehakt. Allebei lekker. De mango zorgt voor een fris-zoet accent in het gerecht en doet je verlangen naar de zomer....

In India is boterkip (beter bekend onder de naam butterchicken) een populair gerecht, zo heb ik me laten vertellen in elk geval. Ik ben er zelf nog nooit geweest, dus dat moet ik dan maar geloven. In mijn zoektocht naar een lekker recept voor boterkip, kwam ik er al snel achter dat HET recept ervoor niet bestaat. Onderstaand recept is dus een combinatie van ingrediënten die ik in verschillende recepten voor boterkip tegenkwam. Geen idee of het voldoet aan de officiële Indiase richtlijnen (voor zover die bestaan dan). Dat maakt mij eigenlijk ook helemaal niet uit. Ik vond het lekker en dit is mijn website, dus wat mij betreft was het volledig gerechtvaardigd om het te plaatsen. En aangezien India hoog op mijn reiswensenlijstje staat, kan het altijd nog aanpassen wanneer ik eenmaal in India geweest ben. 

Ik ben een groot fan van gerechten zoals dit. Men kiepert alles wat (voordat het pootjes krijgt) echt op moet, in een pan. Wat bouillon erbij, beetje op smaak brengen met kruiden et voilà! Het idee voor deze vispannetjes ontstond op bovenstaand omschreven manier en ik kan niet anders zeggen dan dat het een succes was. Gamba's, zalm, zoete aardappel, wortel en prei in een saus van witte wijn*, visbouillon en crème fraîche op smaak gebracht met dragon, dille en laurier.

Ik ben absoluut geen fan van de oer-Hollandse kost. Nooit geweest ook. De enige stamppot die ik als kind kon waarderen, was de stamppot met spekjes en rauwe andijvie van mijn moeder. Na wat experimenteren (met wisselende resultaten) in mijn eigen keuken, kwam ik erachter dat ik veel stamppotten met wat aanpassingen wel lekker vindt. Zo is komijn bijvoorbeeld super lekker door de hutspot. Deze zuurkool heb ik met wat knoflook, tijm en chilipepers een Italiaanse twist gegeven. En door de zuurkool in room te stoven, krijgt hij een veel zachtere (en voor mij dus aangenamere) smaak. 

In het kader van 'wie wat bewaart, heeft wat' aten wij onlangs deze spicy pasta met uit de vriezer opgeduikelde pijlstaartinktvisjes. Het schoonmaken van de inktvisjes is even een minder prettig (lees: ronduit smerig) werkje, maar de rest van het recept is een eitje. De toevoeging van harissa geeft het gerecht aardig wat pit. Harissa is een Noord-Afrikaanse mix van specerijen (met o.a. pepers, komijn, koriander en knoflook). Harissa is zowel als pasta en in een droge poedervorm te verkrijgen. Mocht je niet van pittig houden, dan kun je de harissa ook goed vervangen door (gerookt) paprikapoeder.  

Met opgetrokken neus vertelde één van mijn leerlingen mij pas dat zij snotlof  zo ongeveer de meest vieze groente ter wereld vond. En inderdaad, wanneer je kinderen vraagt wat zij niet lusten, wordt witlof vaak in één adem genoemd met spruitjes of boerenkool. Maar in tegenstelling tot mijn leeftijdsgenootjes was ik als kind wèl dol op witlof. Tot snot gekookt, rauw verwerkt in een salade of -mijn persoonlijke favoriet- met ham en kaas uit de oven. Waar mijn moeder vroeger achterham en geraspte kaas gebruikte, heb ik voor dit recept gekozen voor prosciutto en een bechamelsaus met gorgonzola.